Indiana Jones and the Kingdom of the Bored Out of my Skull

(tja.. als Barry het niet doet dan schrijf ik die recensie wel)
George Lucas en Steven Spielberg zijn verantwoordelijk voor de revival van het actie-avontuur genre in Hollywood. Sterker nog: ze bewezen dat er massa's mensen op SF en actiefilms afkomen, mits je ze goed maakt. Kortom, ze herdefinieerden de blockbuster en de manier waarop Hollywood tegen genrefilms aankijkt. B-films werden ineens A-films!

Goed; met Raiders of the Lost Ark (wat op zich weer een hommage was aan de matinee-films uit de jaren '30 en '40) creerden ze een heel nieuw genre. Tot op de dag van vandaag is die film nog steeds onovertroffen. Hij is in de loop der jaren wel vaak geimiteerd. King Solomons Mines, High Road to China, Tomb Raider, The Mummy, National Treasure etc, etc.
Wat doe je dan als je Steven Spielberg en George Lucas bent, je staat na twintig jaar eens op en je zegt: 'We gaan weer eens een Indy maken' Je loopt in interviews te pochen van te voren dat je het 'old school' gaat aanpakken, met weinig CGI en zo, en vervolgens maak je een film die nog slechter is dan de slechtste imitatie van het origineel! Is het luiheid? Is het gezapigheid?
Vast staat dat de honger en de urgentie die de jongeheren van toen bezaten nu heel ver te zoeken is. Lucas en Spielberg zijn nu het establishment geworden in Hollywood. Ze hoeven zich niet meer te bewijzen.
Toegegeven, Harrison Ford IS Indy. Hij heeft nog best die vonk, ondanks zijn ouwe beentjes in die slobberbroek. En Spielberg is een vakman, dus er waren best mooie shots. Maar dat alles was verre van genoeg om iets van deze film te maken. Ik heb me vanaf de eerste minuten kapot verveeld. Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull is pure karaktermoord op een van de grootste helden van de recente filmgeschiedenis. Spielberg en Lucas kunnen beter met pensioen wat mij betreft. Laat het maken van dit soort films maar over aan jonge, hongerige talenten, zoals zij ook ooit waren, back in the day...

Een dikke 3

Be Kind, Rewind

Na het prachtige Eternal Sunshine of the Spotless Mind verwachtte ik wel wat van deze nieuwe film van de enigmatsiche regisseur Michel Gondry. De eerste akte was veelbelovend; leuke personages en een lekker weird,absurd verhaal. Vooral de scènes waarin Jack Black tekeer mocht gaan waren erg geestig . Helaas kenterde het verhaal verder in de film en verwerd het geheel tot een herhaling van zetten, gevat in een nogal kitscherig Disney-achtig cliché, waardoor het allemaal snel bij mij de aandacht deed verslappen. Gemiste kans wat mij betreft.
Gisteren in de kroeg een 6, maar nu weggezakt naar een 5

Into the Wild

Jezus, wat een mooie film.

Sean Penn heeft wat mij betreft de perfecte roadmovie gemaakt: een portret van een geniale dwaas, gedreven door een onverzadigbare drang naar vrijheid en ongebondenheid. 

Na afloop was het nog een tijdje stil in de bioscoop (we hadden na 2,5 uur allemaal zin in nog meer) en in Mullies bleek hoeveel lagen en invalshoeken we in de film vonden, en hoeveel we herkenden in de gevoelens en ideeën van de hoofdpersoon. 

Based on a True Story, maar ik raad iedereen aan niet te googlen of te wiki-en, maar er gewoon heen te gaan, en een verhaal een verhaal te laten zijn.

een 10.

Irony Man

Zeer geslaagde Marvel-comics verfilming. Robert Downey jr. steelt de show als de extreem snappy playboy Stark. Knap is om dit soort, toch vrij voorspelbare, vloeipapierdunne verhaaltjes sappig en boeiend te houden. Downey speelt zijn hoofdrol met verve en weet precies de juiste toon te vinden tussen cool en kwetsbaar, met als resultaat dat zijn personage levensecht overeind blijft in de verder vrij absurde premisse van het verhaal. Helaas werkt de chemistry tussen Downey jr.en zijn 'love interest' Gwyneth Paltrow voor geen meter. Ook Jeff Bridges (die er vreemd genoeg als Pierre Kartner uitziet in deze film) als hoofdboef overtuigt niet. Nee, de troef is echt Downey jr, met name in de eerste akte.

Een 8

The Eye

Je hebt het allemaal al eens eerder gezien. Geregisseerd door de 2 die eerder verantwoordelijk waren voor Ils. Die film was beter. Toch zorgen ze er voor dat hun versie van The Eye net even iets anders is dan de meeste Hong Kong horror remakes. Niet veel, maar genoeg. Een prima dinsdag film. Een 7,5

Vantage Point Schmantage Point

Wanneer een film kiest voor voor 6 verschillende perspektieven inzake een gebeurtenis verwacht je natuurlijk meer dan 6 verschillende camera standpunten. Hier niet dus. Nadat je de aanslag voor de derde keer meemaakt begin je je al behoorlijk zorgen te maken dat dit nog 3 maal zal gebeuren... En jawel nog 3 maal. Zelfs een 4e maal waarin alles mirakuleus samenkomt! En dat was het meest frusterende. Namelijk aan het eind van elke herhaling van die aanslag gaven ze iets weg dat op een clou leek. De film begon dan eindelijk een beetje te lopen en hup! weer terug naar het begin. Gaan we weer... Je moet die martelgang dan nog 5 keer meemaken om er achter te komen dat al die aanwijzingen er niets toe deden. Met als gevolg dat je gestraft voelt dat je dit iedere keer moest uitzitten. Je voelt je als Phil Connors en het zuigt... een 2