The Next Three Days

Wat ongeloofwaardige maar redelijk spannende film over een man die besluit zijn hopeloos uitgeprocedeerde vrouw uit de gevangenis te halen. Of de vrouw rechtmatig vastzit (vanwege de vermeende moord op haar baas) wordt lang in het midden gelaten. Als iedereen uit haar naaste omgeving, zijzelf incluis, zich inmiddels in haar lot berust, blijft de man (aardige rol van Russel Crowe) hardnekkig volhouden in haar onschuld en besluit haar uit de nor te gaan busten. Dan volgt ook meteen het meest enerverende en best gelukte deel van de film. Dat de film vervolgens zijn uiterste best doet om ons als publiek te overtuigen van de onschuld van de vrouw wordt nogal flauw en vervelend. Wellicht was het interessantere film geweest als het moreel niet vanzelfsprekend aan de kant van het echtpaar had gestaan. Nu bleef het wat aan de oppervlakte allemaal.

Een 7.

Harry Potter and the Deathly Hallows part 1

Ik heb toevalligerwijze (om semi-professionele redenen) net alle Harry Potter boeken achter de kiezen, en ik moet zeggen (het is een cliché): het boek is beter. Veel weggelaten is er niet in dit eerste deel van deel 7, en dat maakt het tot een kwellend lange en oersaaie zit. Het boek heeft heel veel 'inner voice' , Harry gaat gebukt onder twijfel, schuldgevoel en nog meer van dat soort dingen, iets wat in de film niet duidelijk wordt. We moeten het doen met een trio houten klazen (Harry, Ron en Hermione) met de screen presence van een krop sla, en een hoop ingewikkelde plotwendingen en uitleggerij. Waarom deze film in godsnaam in tweeën is gehakt is me een compleet raadsel. Tenzij er slechts financiële motieven aan ten grondslag liggen; het is immers het laatste deel en men wil deze succesvolle franchise tot de laatste cent uitpersen. Ongetwijfeld eet het grote publiek dit op, net als de zes vorige delen. Geef mijn portie maar aan fikkie.

Een 3

Buried

Een vent in een kist onder de grond, met een mobiele telefoon en een zippo-aansteker(die gek genoeg niet heet werd, ik heb mijn poten een keer verbrand aan zo'n ding, ik spreek dus uit ervaring als ik zeg dat je ze niet ongestraft kan laten branden) en dat dan 90 minuten lang boeiend proberen te houden. Ik zal niet zeggen dat dat gelukt is met Buried, maar helemaal mislukt is het ook niet. Het is absoluut de verdienste van de scenarist en de hoofdrolspeler dat er met één acteur en één mobiele telefoon een hele wereld gecreëerd kan worden. Maar deze film draait natuurlijk gewoon om een gimmick, en dat begint zich te wreken na anderhalf uur.

Een 7

Jackass 3D

Wat valt er te zeggen over Jackass? Het is wederom voor de derde keer vrijwel onmogelijk je niet over te geven aan de verzameling stunts en practical jokes van MTV's kwajongensclub. Het is wel te merken dat de heren een dagje ouder zijn geworden, echt baan- of botbrekend wordt het nergens meer (op een gebroken ribbetje bij de eindcredits na dan).

Bij de 'poo cocktail' waarin Steve-O wordt gelanceerd in een met stront gevulde port-a-potty voelde ik mijn eerder genoten avondmaaltijd wel tegen mijn huig aan prikken! Of het nu kwam omdat ik hem in 3D aanschouwde of niet, extreem goor was de stunt wel.

Een cijfer? dan maar een 7

The Social Network

Zinderende film over de oprichters van Facebook. Het centrale thema hebben we wel vaker gezien: het typische 'van krantenjongen tot miljonair' of in dit geval: 'van gefortuneerde student aan Harvard tot miljardair' verhaal. Wat deze film zo goed maakt is de razendknappe manier waarop de geschiedenis verteld wordt. In een serie flashbacks zien we het semi-fictieve verhaal achter het ontstaan van wat inmiddels 's werelds populairste vriendensite is. Centraal staat de hoogbegaafde maar sociaal gemankeerde Mark Zuckerberg (een prachtige rol van Jesse Eisenberg) die uit een soort verwrongen mengeling van zucht naar erkenning met zijn aangeboren zucht tot creativiteit zijn 'Facebook' bedenkt. Het paradoxale aspect van de eenzame, contactgestoorde nerd die uitgerekend een internationaal sociaal netwerk bedenkt en opzet is meesterlijk uitgebeeld.

De montage tussen de slepende rechtszaken van Zuckerberg tegen zijn (inmiddels) ex-vrienden en de terugblikken naar de tijd op Harvard is weergaloos goed. In de verkeerde handen had dit een vreselijk saaie film kunnen zijn, maar mede dankzij de spetterende dialogen van Aaron Sorkin behoudt de film zijn razendsnelle vaart.

Een 9.

Dinsdag Zombie Special: The Walking Dead 1 + 2

Dit keer geen film, maar de eerste twee afleveringen van de TV- bewerking van de meesterlijke strip 'The Walking Dead' van Robert Kirkman en Charlie Adlard.

Voor de gelegenheid in de kersverse 'Moker Kinepolis', pas geopend aan de Amsterdamse Prinsengracht waren we getuige van de eerste wankele schreden die Rick Grimes zet in een door zombies overspoeld Amerika. Het is wellicht voorbarig om hier al een complete recensie neer te pennen, aangezien de serie net is begonnen, maar een 'man oh man wat is dit VET!!!!' lijkt me in deze wel op zijn plaats. Wij wachten met spanning op de vervolgafleveringen en hopen dat het bezoekje aan Moker een terugkerend fenomeen zal blijken.

Een 10 (hors categorie)

The Town

Een hooguit verdienstelijk te noemen misdaadfilm die slechts bij vlagen echt goed te noemen is. Een aantal heist-scènes en een paar mooie achtervolgingen zijn zeer genietbaar. Ook de bijrollen (Jeremy Renner!) zijn prima. Waar de film echt mank gaat is bij het centrale liefdes-boef tegen wil en dank-verhaal rond hoofdrolspeler (en regisseur dezes) Ben Affleck. Zijn 'clean-cut-all-american-boy' uitstraling is zeer ongeschikt voor het, door de misdaad-wol geverfde personage dat hij vertolkt. Afgezien van dat wijkt de film nergens buiten de gebaande paden, en de vergelijking met het soortgelijke maar superieure 'Heat' van Michael Mann dringt zich meteen op.

Het romantische Robin Hood-achtige einde van de film maakt ook dat de film ineens in een heel ander daglicht komt te staan. Alsof het 'bon-ton' is en 'anti-establishment' om banken te beroven met veel geweld (zolang je er maar voor zorgt dat je niemand neerknalt, iemand met een levenslang trauma opzadelen mag wel) zolang je hart maar op de juiste plaats zit. Anno 2010 kan zoiets echt niet meer in dit soort misdaadfilms.

Een 6

The Killer Inside Me

Een femme-fatale, een enveloppe met geld, een broeierig stadje; alle ingrediënten voor een klassieke 'film-noir' zijn aanwezig in deze magistrale verfilming van het boek van Jim Thompson. De keuze het verhaal vanuit het oogpunt van de psychotische hulpsheriff Lou Ford (een bloedstollende vertolking van Casey Affleck) te vertellen maakt deze film tot een enerverende bioscoopervaring. Regisseur Michael Winterbottom geeft ons als publiek geen moreel handvat; de hoofdpersoon is zowel sympathiek in zijn onbeholpenheid en oprechte liefde als angstaanjagend en meedogenloos in zijn geweldsuitbarstingen.

Een intense, onbehaaglijke, maar vreselijk mooie film.

Een 9.

Machete

In de openingscène, waarin een naakte vrouw met een luid hoorbare 'plop' een mobieltje uit haar vagina tovert, is de adolescente melig-flauwe toon van deze film meteen gezet. Wat volgt is een vreselijk vermoeiende opeenstapeling van groffe lompheid en meligheid die we kennelijk leuk moeten vinden, maar alleen maar tergend vervelend blijkt. Het enige wat origineel en spitsvondig is aan dit flutproduct is dat eens een keer de illegale mexicaanse immigranten in de VS de helden zijn.

Een 2

Wall Street 2: Money Never Sleeps

Aardig vervolg op de jaren '80 film Wall Street, waarin het hedonisme van dat decennium werd gehekeld. In dit vervolg zien we het ontstaan van de recente kredietcrisis en de val van de bank Goldman-Sacks (verbeeldt in deze film als de bank Keller-Zabel) We maken wederom kennis met geld-goeroe Gordon Gekko, die aanvankelijk zijn leven gebeterd lijkt te hebben na een lange gevangenisstraf (de schmierende Michael Douglas is lekker op dreef) en er blijken nog veel grotere bankboeven rond te lopen, gewetenloze types die Gekko degraderen tot een 'small-time crook'. Het sterke aan de film is de thriller achtige inkijk die we krijgen in de financiële wereld rond Wall Street, iets waar de eerdere film ook al in uitblonk. Het is even opletten met al het jargon waarmee je om de oren wordt geslagen, maar het is voor een leek als ik goed te volgen.

Zwakke punt aan de film is de sterk moraliserende toon die wordt aangeslagen en die vervolgens culmineert in een raar, ongepast happy end. Misschien is het de acteur Michael Douglas zelf geweest die bakzeil wilde halen met zijn Gekko-personage. Ik weet het niet. Het doet wel erg afbreuk aan een verder vrij sterke film.

Een 7

Splice

Een op zich sterk SF gegeven wordt zeer matig uitgewerkt in deze zwalkende film, die sterk doet denken aan de thrillers van Cronenberg, zoals the Brood en the Fly. Splice haalt overigens nergens dat niveau; de film roept interessante vragen op maar verzandt vervolgens in een slappe opeenstapeling van ongeloofwaardigheden om vervolgens compleet bespottelijk te eindigen.

De hoofdpersonages werken al vrijwel meteen op de zenuwen en het 'wezen' dat een hoofdrol speelt... Ik weet het niet, maar ik ben zo klaar met monsters die klikkende keelgeluiden maken en hun hoofd scheef houden, drie keer niks deze film.

Een 3

The Expendables

Op papier natuurlijk een geweldig idee: haal alle oude action-heroes bij mekaar in één film! Ze zaten er ook allemaal in, afgezien van Steven Seagal en Jean-Claude van Damme dan. Zelfs b-film baddie Eric Roberts schmierde er weer als vanouds op los. Een prettige verrassing, want de rest van de cast stelde bijzonder weing voor. Met name de ontzettend slecht getimede one-liners waren tenenkrommend. Maar goed, twintig jaar geleden stonden deze mannetjesputters ook niet bekend om hun acteerprestaties, ze waren vooral goed in een robbertje vechten. En dat doen ze dan ook in deze film ook voortdurend. Ook ontploft er buitensporig veel, da's ook nog zo'n typisch stijlicoon.

What's not to like? vraag je je dan ook af. Tja, deze film is vooral vreselijk saai en wordt nergens leuk of cool terwijl uit alles blijkt dat post-moderne ironie de voornaamste drijfveer achter deze film geweest moet zijn.

Wat resteert is eigenlijk een vrij genante vertoning waarvan we vooral leren dat de tand des tijds geen medelijden heeft met oude afgetrainde bodybuilders, en dat plastische chirurgie niet lang houdbaar is.

Deze film is wat mij betreft in zijn geheel 'expendable';

Een 2

Inception

Op film-stilistisch en conceptueel vlak zeer geslaagde actie-thriller. Christopher Nolan beschrijft met zeer veel visuele flair het relaas van de door schuldgevoelens geplaagde' droom-bedrijfsspion' Cobb (di Caprio) en een aantal van zijn kornuiten. Droomwerelden en realiteit worden op ingenieuze wijze aan elkaar verweven en dat leidt af en toe tot adembenemend mooie beelden. Met name ook omdat er schijnbaar heel weinig van die megalomane CGI effecten in zitten (denk aan instortende steden à la Emmerich cs) die op ondergetekende helemaal geen indruk meer maken, sterker nog, die slechts ergernis doen opwekken.

Het is af en toe goed opletten, want het verhaal splitst zich halverwege de film in een aantal lagen of 'levels'. Als je bij het uitleggen van de regels waaraan de dromers onderhevig zijn even zat te dutten (of te sms-en, dé favoriete bezigheid van adolescent bioscooppubliek anno nu) dan is de laatste akte van de lange film moeilijk te volgen.

Dat splitsen van die 'levels', alsmede de strenge regels die de dromers hanteren heeft wel tot gevolg dat het verhaal meer associaties oproept met een gecompliceerde computergame dan met dromen.

Maar goed. Een droombeeld laat zich ook niet makkelijk vangen. Gelukkig maar, niewaar?

Een welverdiende 9

Predators

Waarschijnlijk wilden de makers met deze Predator variant terugkeren naar het meesterlijke origineel uit 1987. Op zich is de premisse in Predators dan ook wel veelbelovend; een stelletje stoer pratende killers in de jungle dat wordt opgejaagd door een moordzuchtige alien... Alleen, in de eerste film speelde de verrassing een grote rol. Tot ruim over de helft bleef het wezen namelijk onzichtbaar en bleven we als kijker gespannen kijken naar wát het nu precies was dat Arnold en zijn crew de stuipen op het lijf joeg.

In deze film, en inmiddels al zo'n 4 Predator sequels verder, weten we allang hoe het monster eruit ziet, dat 'ie infrarood kan zien, dat 'ie superieure wapens heeft...*gaap*

Het enige nieuwe dat we te weten komen over de jagers is dat het er altijd drie zijn en dat ze het ook onderling niet altijd eens zijn. Kortom, deze sequel biedt ons niets nieuws, niets spannends en slechts bij vlagen een glimmertje entertainment value (oh nee, zelfs dat niet)

Een compleet overbodige draak dus.

Een 4.

Nordwand

Aardig, best spannend bergbeklimmersdrama. Met name de scènes op de Eiger zijn spannend, de rest van het verhaal ( de scoop, de love interest) vind een beetje moeilijk aansluiting. Jammer dat er voor een overdonderend schmalzy soundtrack is gekozen. Het gehuil van de wind, het vallen van de stenen en het gesteun van de klimmers waren genoeg geluid geweest.

Een 6

Toy Story 3

Het wordt bijna saai; de films die Pixar Studios blijft afleveren zijn van zo'n consistent hoge kwaliteit, je zou bijna gaan hopen op een miskleun! Toy Story 3 is wederom vreselijk geestig en hartverwarmend animatievermaak van de allerbovenste plank. Met hun rake typeringen en personages, de perfecte balans tussen tederheid en kolder en, niet in de laatste plaats, prachtige 'character design' en decors laat Pixar de concurrentie (lees: Shrek 3) weer mijlenver achter zich.

Heel knap is het om een beproefde formule op zo'n manier op het doek te brengen dat alles fris en nieuw maar toch ook vertrouwd aanvoelt, zonder dat je het idee bekruipt dat je naar een herhalingsoefening zit te kijken of dat de boel tot vervelens toe wordt uitgemolken, zoals bij zoveel andere sequels wel het geval is. Er is de hernieuwde kennismaking met Woody, Buzz en al het andere speelgoed uit de vorige twee films, maar er wordt ook weer een reeks nieuwe toys toegevoegd aan de speelgoedkist. Vooral de getormenteerde teddybeer Lotso Huggin' behoort nu al tot de sterkste tekenfilmschurken die ik ooit zag!

Toy Story 3 is van een zeldzame klasse en een genot om naar te kijken, met of zonder 3D bril.

Een 9

Repo Men

Niet te verwarren met Alex Cox' cultklassieker Repo Man. Die is namelijk blijven hangen, deze film zal dat zeker niet doen. Voor de zoveelste keer wordt een in potentie sterk Philip K. Dick achtig SF idee verwerkt in een slappe actie-thriller. De intrigerende filosofische premisse van het verhaal lijkt dezelfde als van bv Blade Runner of Total Recall maar dat niveau haalt Repo Men nergens. De hoofdvertolkingen van Forrest Whittaker en Jude Law zijn best ok, maar zij kunnen de film helaas niet met zijn tweetjes naar een hoger niveau tillen. Daar is meer durf en visie voor nodig.

Ik kwam best positief (7) de bios uit, maar deze film is na twee dagen al zo ver weggezakt dat ik een volle punt daal naar;

Een 6

The A-Team

Best weer eens geinig, zo'n camp-serie uit onze jeugd te zien worden herverteld. Het gebeurde al met Starsky & Hutch, the Dukes of Hazzard en Miami Vice, hoog tijd dus dat het A-Team eens in een nieuw jasje werd gestoken. Dat nieuwe jasje past best aardig, hoewel ik sterk de indruk kreeg dat de makers er niet helemaal uitkwamen; de film zwalkte enorm heen en weer tussen actiefilm en slapstick-achtige kolder. Behalve een wat kleurloze B.A. was de cast best gevat en op dreef en dat hield de wat lange film toch wel op de been. Ongetwijfeld de eerste aflevering van wat bij genoeg succes een nieuwe franchise moet worden. In deel twee willen we dan wel Hannibal in één van zijn beroemde vermommingen zien. En we willen B.A. z'n van terug! Fool!!

Een 6

Agora

Agora centreert zich rond het verhaal van Hypatia, een vrouwelijke sterrenkundige uit het Alexandrië van rond de 4e eeuw n.C. en de moeite die ze heeft om zich als vrijzinnig denkende wetenschapper en als vrouw staande te houden tussen de religieuze twisten die de stad teisteren alsmede het oprukkende christendom dat haar in haar manier van denken en vrijheden wil beperken.

De film laat zich makkelijk zien als een parabel over religieus fanatisme in alle tijden en er lijkt wijselijk gekozen te zijn het verhaal zich zo'n tweeduizend jaar geleden af te laten spelen zodat de makers vandaag de dag nog zonder kogelwerende vesten over straat kunnen. De rolprent lijkt te willen afrekenen met kortzichtige zeloten van alle gezindten en alle tijden. Het is verfrissend te noemen dat christenen nu eens niet als vervolgde zieligerds worden geportretteerd, zoals zo vaak het geval was in eerdere Sword & Sandal (Zwaarden & Baarden) films, maar als intolerante gewelddadige fanatici. Dit is goed gelukt, en de film schetst een actueel en urgent drama.

De rolprent is prachtig geschoten, het leven in de oudheid is doeltreffend en geloofwaardig neergezet. De personages blijven wat vlak en sneeuwen hier en daar wat onder in het, soms wat te drammerige pamflettisme dat de film uitdraagt.

Een gedurfde film, toch een 8

Centurion

Vreemdsoortige mengelmoes van genres, deze film, die een mogelijke verklaring geeft voor de mysterieuze verdwijning van het Romeinse negende legioen in het Engeland van ± 2000 jaar geleden. Picten, legionairs en centurions; je zou een 'Sword & Sandal' film verwachten, maar het verhaaltje over een stelletje voortvluchtige romeinse soldaten, overlevenden van een vreselijke slachtpartij, lijkt eerder op een John Ford western (the Searchers bv) of op bv. een vietnam-film.

Het begin van de rolprent is erg sterk; goede snelle actiescènes wisselen elkaar in mooi tempo af, en de personages die we leren kennen worden raak neergezet. Met name Dominic West (McNulty uit the Wire!) als generaal Virilius is lekker op dreef. Erg jammer is het dan ook dat zijn personage vrij vroeg in de film sneuvelt. Nadat dat is gebeurd kakt de boel wat in en wordt de film een enigszins vermoeiende herhalingsexercitie.

Films van Neil Marshall zijn altijd maar zo/zo, echte geniale verrassingen heeft de goede man (nog) niet gemaakt. Maar wat beklijft is zijn warm kloppend hart voor de genrefilm; of het nu horror of SF of actie is, Neil Marshall lijkt bovenal heel graag te WILLEN (soms tegen beter weten in lijkt het wel) want uit al zijn films spreekt een tomeloos enthousiasme, en dat is op zich al heel erg lovenswaardig.

Geef de man eens een beter scenario om te verfilmen en dan komt het volgens mij wel goed.

Een 7

The Ghost Writer

Prima, klassiek Hitchcockiaans aandoende politieke thriller van oude rot Roman Polanski. Het verhaal ontvouwt zich op een prettig rustige manier en de spanning wordt langzaam maar trefzeker en zeer geraffineerd opgevoerd. De goede cast is uitstekend op dreef en spelen hun rollen met verve tegen het mooie sfeervolle decor van een winters strandlandschap dat schitterend in beeld is gebracht. De film is best lang maar verveelt geen moment. Over de plot en de motieven van deze of gene kan nog lang worden nagespeculeerd, niet alle vragen die het scenario oproept worden namelijk beantwoord. Dit is geen manke aan het script maar veeleer een bevestiging van het feit dat er gelukkig nog filmmakers zijn die hun publiek serieus nemen.

The Ghost Writer is zeker niet Polanski's beste, maar desalniettemin een genot.

Een 9

Robin Hood

Lastige lange zit, deze nieuwste interpretatie van de wederwaardigheden van de beroemdste boogschutter uit Nottingham. Of Robin Hood echt bestaan heeft is maar echt de vraag. Een tagline als " the true story behind the legend" lijkt dan ook nergens op te slaan, zeker niet met het grote loopje dat de film neemt met de historische feiten! In de spectaculaire opneingsscène zien we bijvoorbeeld Koning Richard de Leeuwenhart sterven op het slagveld. In werkelijkheid stierf de koning thuis in de armen van zijn moeder.

Robin Hood is een populaire legende, en zo dient men er dan ook mee om te gaan, althans dat is mijn mening. Als je het per sé in historische context wil plaatsen moet je dat ook goed doen. Deze film wil van alles tegelijk zijn; van politiek historisch drama tot swashbuckler. Met als treurig resultaat dat de film uiteindelijk niets is behalve zeer onbevredigend. Russel Crowe overtuigt geen moment als Robin. De 'banter' tussen hem en zijn Merry Men ( ze zitten er gelukkig allemaal in natuurlijk, ik miste alleen Much the Halfwit) komt geforceerd over. Crowe's Robin is meer het type straatvechter en mist de lichtheid, humor en geslepenheid die mijns inziens verbonden zijn met het personage.

Het wil maar niet lukken met deze film en hij sleept zich moeizaam van veel te dure set-pieces naar de belachelijke eindbattle, een soort 12e eeuwse D-Day, maar dan op britse kusten.

Hopen dat het vervolg beter zal zijn....

Een 5

Green Zone

Merkwaardige politieke-thriller/oorlogsfilm die een metershoge open deur intrapt met een wel heel simplistische kijk op de beweegredenen van de VS om de oorlog in Irak te beginnen. Waren er nou wel massavernietigingswapens in Irak of niet? Volgens de VN commissaris Hans Blix niet (duh, dit was al in 2003 bekend), en als we deze film mogen geloven volgens de (fictieve?) Iraakse generaal Al-Rawi ook niet.

Volgens een sluwe amerikaanse politicus zijn die er echter wel, tenminste, hij gebruikt dat feit als excuus om de inval in Irak te rechtmatigen en stuurt de troepen bewust op levensgevaarlijke red herringmissies (stoute politicus, foei!!)

Soldaat met het hart op de juiste plaats Matt Damon, gaat als een naïeve Kuifje op zoek naar de waarheid in een warrige film, waarin voornamelijk heel veel heen en weer wordt gerend.

De film werkt toe naar een genant hoogdravend einde waarmee de makers onverbloemd en overduidelijk een statement willen maken over hoe zij over de Irak-oorlog denken. Nou mag dat best, een beetje melodrama in een oorlogsfilm, maar hier gaat het over de top en wordt het kitsch.

Wat rest is de vraag voor wie deze film in godsnaam bedoeld is. Niet voor de Irakezen, want die blijven (net als in al die andere recente Irakfilms) anonieme en zwetende heethoofden. Ook niet voor de kritische europeaan, want die had allang besloten dat deze oorlog niet legitiem is.

Voor Jan Soldaat? Om hem een hart onder de riem te steken over het werk wat 'ie moet doen ter plekke? Of voor de Amerikaanse belastingbetaler, die een makkelijke zondebok wordt getoond; het was toch weer zo'n klootzak uit Washington die de boel belazerde.

Ik weet het niet...

Een moeilijk geval; technisch geen slechte film (met overbodig zwaar aangezette muziekscore) maar qua implicaties en verhaal ...

Een 4

Iron Man 2

Zeer geslaagd vervolg op zeer geslaagde voorganger. Flinterdun verhaal maar spetterende vertolkingen (Sam Rockwell steelt eigenlijk de hele film!!) en ditto actie. Vreemd dat het hoogtepunt van de film (naar mijn smaak althans), een spectaculair treffen tussen Iron Man en nemesis Whiplash (vrij treurige rol voor Mickey Rourke) op het circuit van Monte Carlo, vrij vroeg in de film zit. Qua actie topt de film deze zinderende 'action'sequence' niet meer daarna.

Verder is het lastig dat men er van uit gaat dat het publiek zijn pappenheimers kent wat het Marvel-universum betreft. Net zoals bijvoorbeeld bij X-Men wordt er een aantal nieuwe personages geïntroduceerd waarnaar het publiek maar een beetje moet gissen wie of wat die mensen in het verhaal komen doen. Maar goed, dit mag de pret niet drukken en het lijkt voornamelijk een opmaat te zijn naar de film over de Marvel helden team-up the Avengers. In de laatste Hulk film kregen we daar ook al mee te maken.

Popcorn-vermaak van de bovenste plank!

Een 8

Imagine: La Horde

Het zit er weer op; het 26e festival van de fantastische film, ofwel het Imagine festival, zoals het sinds vorig jaar is hernoemd. Er was weer een ruime keus aan allerlei genrefilms. Mijn persoonlijke favorieten waren:

1. The Wild Hunt - Een even hilarisch als tragisch inkijkje bij een live action rpg groep. Vanaf het begin voel je al dat het helemaal uit de hand gaat lopen daar in de canadese bossen.... Enige affiniteit met rpg's verhoogt bij deze film wel het kijkgenot. Erg leuke film.

2. House of the Devil - Als je niet beter zou weten zou je denken dat deze film gemaakt is in de jaren '70/ '80. Heel subtiel eerbetoon aan films als When a Stranger Calls, Halloween, Rosemary's Baby, Season of the Witch.

3. Pontypool - Het zombiegegeven krijgt in deze film een absurde verassende twist. Aan de lange kant, maar niettemin erg leuk.

4. Exam - filosofisch 'kammerspiel' achtige SF in de trend van films als 'Cube'.

5. REC 2 - nagelbijtend en, gek genoeg, verrassend vervolg op REC. Edge of seat horror, erg fijn.

6. De dinsdag-excursie: La Horde - compleet over the top zombiespektakel in de franse banlieus ditmaal. Compleet mal doch zeer vermakelijk. Zo zien wij ze graag!

Volgend jaar weer graag! Wij zijn wederom aanwezig in Kriterion.

Clash of the Titans

Ouderwets goede remake van een, in 1981 al ouderwets, origineel. Een heerlijke mish-mash van elementen uit de Griekse (Perseus, Io en de Medusa oa) en Noorse (de Kraken) mythologie.

De vaart wordt er lekker ingehouden en de optocht van maf uitgedoste figuren, enge beesten en andere malligheid is onweerstaanbaar, eigenlijk net zoals in de originele film.

Liam Neeson, en vooral Ralph Fiennes als Hades zijn prima op dreef. Sam Worthington blijkt een toch wel erg inwisselbaar acteur te zijn. Een aanvoerder en held blijkt al moeilijk voor hem, een halfgod is echt te hoog gegrepen. Laat hem gewoon maar rennen en vechten en niet te veel zeggen voortaan...

Een 8

Solomon Kane is een man zoals we die allemaal kennen en zoals we allemaal wel een keer geweest zijn of zouden willen zijn. Een Elckerlyc. Van iemand die zijn naam deelt met de Bijbels' meest wijze Koning alswel de Eerste Broedermoordenaar mag je verwachten dat hij wat bagage meeneemt, en daarin worden we niet teleurgesteld in deze waardige opvolger van Conan The Barbarian.

Centraal in deze film staat het principe van "het pact met de Duivel", een thema dat al vaker in de literatuur is aangestipt, maar hier wel heel fraai wordt uitgewerkt. Anders dan bij voorgangers als Goethe's Faustus, is het hier niet de zucht naar oneindige kennis en genot wat de hoofdpersoon drijft, maar simpelweg de vraag "hoe goed te leven". Kun je om een deugdzaam leven te leven geweld geheel uit de weg gaan, of moet je deze juist gebruiken om Het Goede te dienen? Bij gebrek aan sturing van Boven kiest Solomon voor het laatste, en dat legt hem geen windeieren in deze licht aandoende rolprent. In het format van de action flick wordt de kijker meegezogen in een zoektocht van een man naar zijn plek in de wereld, en daarmee wordt de kijker ook geconfronteerd met zijn eigen zoektocht. Een zoektocht die sinds 11 September 2001 een stuk gecompliceerder is geworden.

Een 7

The Road

Een boek is een boek en een film is een film. Zo is het nu eenmaal, en het blijft altijd moeilijk als je een boek dat je heel erg goed vindt en heel erg dicht bij je koestert (zoals ondergetekende doet met the Road van Cormac McCarthy) ineens verbeeld voor je ziet in iemand anders' beleving, nl. die van de filmmakers. Het lezen van een goed boek is eigenlijk een heel intieme ervaring. Het lijkt net of iemand het alleen voor jou geschreven heeft. Althans zo ervaar ik het als ik echt gegrepen wordt door een literair (of semi-literair) werk. De visuele voorstelling die je voor je zelf hebt gemaakt komt natuurlijk zelden overeen met die van de eventuele verfilming.

Cormac McCarthy's uitgebeten en spaarzame proza leent zich uitstekend voor een adaptatie op het witte doek. De gebroeders Coen bewezen dat eerder al met het magistrale No Country For Old Men. Met the Road maakte regisseur John Hillcoat eveneens een zeer sterke McCarthy verfilming. De asgrauwe sfeer, de verdorde landschappen, de uitgehongerde overlevenden, het is allemaal erg mooi en aangrijpend in beeld gebracht. Ook het hart van het verhaal; de Vader en zijn Zoon en de liefde die hen bindt is overtuigend en sterk gebracht door een graatmagere Viggo Mortensen en de sterk debuterende Codi Smit-McPhee.

Afgezien van een paar, in mijn ogen althans, verkeerde stijlkeuzen (overbodige voice-over, overaanwezige 'zielige' muziek) is er op deze verfilming weinig aan te merken. Niet een meesterwerk zoals eerdergenoemde film van de Coens, maar...

...evengoed een 8

Shutter Island

Vaardig gemaakte, barokke thriller. Misschien wat zwaar aangezet en kitscherig bij tijd en wijle, maar het vliegt nergens uit de bocht, zoals we van oude rot Martin Sorcese wel mogen verwachten. De film laat zich makkelijk zien als een spannend horror-mysterie, met een Sixth Sense-achtige plottwist aan het eind (die ik hier zal respecteren voor degenen die hem nog gaan zien) maar wat mij betreft ging de film voornamelijk over de grens tussen realiteit en gekte, en geeft in mijn beleving een mooi beeld van iemand die gevangen zit in een diepe, diepe psychose.

De film is prachtig geconstrueerd en blijft mede door het sterke spel (zelfs Di Caprio vind ik te pruimen dit keer) tot aan het einde boeiend. Minpunten zijn misschien de lengte en de neiging tot uitleggerigheid, maar die zijn wat mij betreft niet al te storend.

Een 9

The Book of Eli

Merkwaardige post-apocalyptische reli-kitsch, dit werkstuk van de Hughes brothers. De film begint aardig, zijn genre trouw, als een futuristische western. Een paar brute actiescènes maken dat je er eens lekker voor gaat zitten. Dit lijkt een hommage aan het jaren '80 genre bij uitstek: compleet met motoren en auto's van de sloop en stinkende boeven met slechte gebitten en leren jeks. Gaandeweg wordt het verhaal steeds dommer en onwaarschijnlijker. Op een gegeven moment begint het te dagen dat we getuige zijn van een wel zeer stichtelijk verhaal over de kracht van de Bijbel en de overwinning van het geloof (braak).

Wat me altijd het meest stoort aan dit soort christelijke nonsens is de totale afwezigheid van enige vorm van ironie waarmee zulks gebracht wordt. Ongelooflijk dat er filmmakers zijn die anno 2010 ons met droge ogen dit soort Watchtower-bagger in de maag proberen te splitsen.

Een jammerlijke 3

Harry Brown

Het individu, de eerzame burger, door wrede omstandigheden tot het uiterste gedreven ziet op het laatste moment geen andere uitweg dan die van de eigenrichting te kiezen. De autoriteiten zijn machteloos of corrupt, er lijkt geen hoop op redding via een wettige route; Een excessieve geweldspiraal is dan vaak het gevolg....

Het is een onderwerp van menige film; van Death Wish tot Straw Dogs, van Gran Torino tot die ene die we laatst zagen, Law Abiding Citizen. Het is een intrigerend onderwerp want het komt vaak heel dichtbij en doet ons als publiek afvragen "wat zou ik doen in zo'n situatie?" We hebben allemaal wel eens gefantaseerd hoe het zou zijn om met een Uzi op straat rond te lopen en alles en iedereen neer te knallen die je niet zint omdat ze je auto bekrassen of op je stoepje rijden met hun brommers of hun vuilnis eh...(oeps, ik dacht hardop)

Harry Brown appelleert ook aan die onderbuikgevoelens van onrecht en onmacht. Als een Engel der Wrake op leeftijd trekt Michael Caine ten strijde tegen het geboefte uit zijn (achter)buurtje.

Maar wat willen de filmmakers ons nu eigenlijk vertellen? Het wereldbeeld wat in Harry Brown wordt geschetst is wel zo cynisch en de boeven zijn zó vreselijk slecht (met name de scène waarin Harry twee drugsdealers/junks bezoekt is er een van bijzonder potsierlijke aard) dat elke geloofwaardigheid van de personages snel ver te zoeken is. Op die manier wordt het heel moeilijk om de nuance te vinden in een precaire onderwerpkeuze als dit en wordt het een goedkope wraakfilm waar de Steven Seagals van deze wereld patent op lijken te hebben. Op zich heb ik niks tegen goedkope wraakfilms, maar heb dan niet de pretentie iets te willen aankaarten wat bij zou moeten dragen aan enige maatschappelijke discussie. Er zit heel veel in deze film, maar het komt er op een of andere manier helemaal verkeerd uit. Dat was mijn conclusie althans. Maar misschien heb ik het allemaal verkeerd begrepen.... Ik ben ook maar een eenvoudige sterveling tenslotte.

Ik kwam niet verder dan een 5

Where the Wild Things Are

Gezien op 19 januari en nu pas een recensie? Daar zit meer achter...

Ik moet eerlijk zeggen dat ik mij niets kan herinneren van Max en de Maximonsters, het kinderprentenboek waar deze film op gebaseerd is. Ik denk ook dat dat helemaal niets uit maakt. WtWTA is een hele vreemde film, bijna zonder plot en daardoor helemaal drijvend op het acteerwerk en de surealistische beelden. En daar moet je dus van houden. In Mulligans liepen de meningen weer ouderwets uiteen en ook op het web vind je berichten als "YOURE A MORON IF YOU LIKED THIS MOVIE". Dat werk. Ik vond het prachtig allemaal.

Max is in dit verhaal een jochie met problemen, zoals elk jochie problemen heeft. Ruzie met zijn zus (waar hij eigenlijk aandacht van wil), ruzie met zijn moeder (waar hij eigenlijk aandacht van wil) en vader is al helemaal afwezig. Max heeft wel heel veel fantasie en daar mogen we een tijdje van meegenieten als hij in een driftbui besluit zich te vestigen op een eigen eiland, bewoond door bizarre monsters, stuk voor stuk voorzien van een behoorlijke persoonlijkheidstoornis. Vooral monster Carol, van stem voorzien door James Gandolfini (jawel, Tony uit The Sopranos!), blijkt een figuur met een explosief karakter en destructieve neigingen, iets wat onweerstaanbaar aantrekkelijk is, althans dat vinden Max en ik. Ik denk nog steeds met weemoed terug aan Carol, gnuivend en morrend en zin om iets kapot te maken. En altijd met een snik in zijn stem.

WtWTA lijkt een beetje op Into the Wild: meer sfeer dan verhaal en het gevoel dat het om meer of om iets diepers gaat dan dit.

een 9.

Up In The Air

Een film die geborgenheid als thema kiest loopt het risico zoet en clichématig te worden. De hoofdpersoon heeft niet door wat hij mist en de meest onwaarschijnlijke persoon in zijn omgeving wijst hem daarop. Je kent het wel.
In deze film is het niet veel anders. Behalve dat zoetigheden voor het groot deel worden gemeden en clichés als fris worden ervaren. Clooney speelt een eikel waar je sympathie voor krijgt. Een prestatie wanneer je nagaat dat zijn personage niets anders doet dan mensen ontslaan. Jason Reitman presenteerd gecompliceerde personages die nu eens niet 1 dimensionaal zijn. Ze zijn werkelijk in al hun onvolkomenheden. Geen duidelijke good guy/bad guy (zoals hij dat eerder deed met tabakslobbyist Aaron Eckhart in Thank You For Smoking) En dat is een verademing. Deze film heeft veel weg van een rom-com, maar laat zijn publiek in haar waarde om ze nu eens niet te trakteren op hetgeen waar Hollywood in grossiert. Cliché eindes.

Een 9

Toch doen hè?

Jawel, want ik vind dat de filmposters van Moker hier ook gewoon gepost zouden moeten worden, net als Erik's bijdragen aan bijvoorbeeld Schokkend Nieuws. :)

the Wolfman

Mistige heidevelden, door de volle maan beschenen bemoste ruïnes, dorpjes met bijgelovige inwoners, zigeuners en een adellijke familie met een eeuwenoude vloek.... alle ingrediënten voor een lekker ouderwets eng 'Gothic Horror' verhaal zijn in 'the Wolfman' ruimschoots aanwezig. Je hoeft ze alleen nog maar in de juiste volgorde te zetten lijkt het wel....En toch faalt deze film op alle fronten.

De film, die overduidelijk een hommage wil brengen aan alle weerwolf-films, maar met name een aan de klassieke 'Wolfman' uit 1941, met Lon Chaney jr in Jack Pierce's beroemde make-up) blijft steken in een humor- en spanningsloze opsomming van cliché's. De acteurs lijken zich geen raad met hun dramatis personae en lopen levenloos door het zichzelf moeizaam voortslepende verhaal. De ontknoping is geen ontknoping, want vanaf minuut één weet het publiek al hoe de vork in de steel zit. Men kan niet anders dan wachten en wachten totdat de zilveren kogels eindelijk verlossing bieden.

Jammer dat het niet gelukt is om met zulk rijk materiaal een leuke, beklijvende re-make te maken.

Ik kom helaas niet hoger dan een 3

The Box

Leuke, onderhoudende SF film van Richard 'Donnie Darko' Kelly. De premisse is heel losjes gebaseerd op het verhaaltje 'Button Button' van Richard Matheson, maar is veel verder uitgebreid. In het verhaaltje blijven de bewuste doos en de man die hem aan het echtpaar Lewis komt aanbieden een mysterie, maar in deze versie blijkt er een hele kosmische samenzwering van grote omvang aan vast te kleven. De eerste akte van de film is erg sterk. De lome jaren '70 sfeer is zeer goed getroffen en mysterie rond de doos wordt in een aangenaam weirde sfeer opgebouwd. De tweede akte duurde wat mij betreft wat te lang en riep naar mijn smaak wat te veel vragen op. De derde akte is dan wel weer sterk. De hele film zit vol met details die meer vragen oproepen dan antwoorden geven overigens, en het is best leuk om weer eens een filmmaker aan het werk te zien die op geheel eigen wijze een verhaal wil vertellen, buiten de geijkte paden om. Af en toe lijkt de film vast te lopen in vage verwijzingen en raadselachtigheid maar al met al is the Box toch een fijne verfrissende ervaring. Als je van het genre SF houd tenminste.

Een 8

Sherlock Holmes

Sir Conan Doyle's idiosyncratische speurder is nou typisch zo'n figuur uit de populaire cultuur die geen introductie meer behoeft. De Londense privé-detective zit net zo sterk genesteld in ons collectief geheugen als een boterham met pindakaas. Een frisse, nieuwe kijk op de ietwat stoffige 'sleuth' is dus wel aan de orde, moeten de makers van deze film gedacht hebben. En, ik moet zeggen, daar zijn ze best in geslaagd ook.... Sherlock Holmes is een aangename actie/avonturenfilm geworden. Sherlock schiet, bokst, rent, klimt en schermt zich een weg door, een goeddeels digitaal, victoriaans Londen. Tussen al het geweld door heeft de goede man ook nog tijd om speurwerk te doen. Helaas krijgen we als kijker niet echt de kans om mee te speuren, want de volgende vechtpartij of achtervolging laat niet lang op zich wachten. Pas aan het bittere eind (de film is wat aan de lange kant) krijgt het publiek eindelijk uitleg in de onvermijdelijke confrontatie van Holmes met de booswicht Lord Blackwood.

Sherlock Holmes is dus veel meer een soort 'swashbuckler' geworden en het personage, zeer goed vertolkt door Robert Downey jr, neigt veel meer naar dat van Captain Jack Sparrow uit Pirates of the Carribbean.

Er zitten nog al wat zwakheden aan de film, met name het vrouwelijke personage Irene Adler, vertolkt door Rachel McAdams, lijkt louter te zijn toegevoegd om in de behoefte aan een moderne vrouwelijke hoofdpersoon te voorzien. Als 'love interest' voor Holmes en als hoofdpersonage zit zij echter alleen maar in de weg van de veel interessantere relatie die Holmes en Dr.Watson met elkaar hebben. Holmes lijkt stinkend jaloers op de verloofde van Watson en dat geeft het geheel een bijna homo-erotisch tintje..

Al met al een heel aardige avonturen-film die ongewtijfeld aan het begin moet staan van een heel nieuwe franchise. De summiere introductie van Holmes' aartsvijand Prof. Moriarty wijst immers meteen naar een sequel.

Wij wachten af. Deze film krijgt alvast het voordeel van de twijfel.

Een 8

Moon: Winnaar 2009

Alle leden van Film op Dinsdag hebben besloten. De beste film van 2009 is Moon, het regiedebuut van Duncan Jones (aka Zowie Bowie)

Lees onze recensie van deze SF film hier.

Mic Macs à Tire Larigot

Ik ging met tegenzin naar deze nieuwste film van Jean-Pierre Jeunet. Zijn vorige twee films (Amélie, Une Long Dimanche de Fiançailles) vond ik niet om uit te zitten.

Dat de regisseur over visuele flair beschikt valt niet te ontkennen; ook Mic Macs zit vol met meer en minder geslaagde vondsten. Echter; het hysterisch, franse tempo waarmee een en ander wordt afgewisseld (denk aan oude films met Louis de Funès en Bourvil) is dermate ergerlijk dat alles in deze film me op een gegeven moment begon te irriteren. De kermisachtige musette-soundtrack en het tenenkrommende acteerwerk van de clowneske cast werkte ook bepaald niet mee.

Maar het aller-allerergste aan deze film vond ik de geveinsde naïviteit die er in zat. Het simplistische Bassie & Adriaan verhaaltje dat wordt verteld, over de 'lieve gekke dakloze clowns' die 'twee grote boze wapenfabrikanten ' een loer draaien, is er een van de meest hemeltergende soort.

Op een paar momenten na een vrij vreselijke film.

Een 2