Rock On!

The Taking of Pelham 123

Degelijke, zij het nogal obligate, actiethriller. Veteraan Tony Scott heeft genoeg ervaring om de film vanaf de blits gemonteerde openingssequentie soepel te laten verlopen. New York ziet er mooi uit, in lekker verzadigde tinten. Er wordt naar mijn smaak iets te veel met de camera heen en weer gegooid, vooral bij de dialoogscènes vind ik dit altijd erg hinderlijk.

Het hart van de film, evenals in het origineel, zit hem in de relatie tussen de gijzelnemer en de metrobeambte die het contact met hem onderhoudt via de radio. Beide personages worden sterk neergezet door John Travolta en Denzel Washington. De chemie tussen beide acteurs werkt erg goed. Nadeel is dat de bijrollen worden gedegradeerd tot edelfiguranten. Iets meer voeling met bijvoorbeeld, de gijzelaars had wat mij betreft wel gemogen. Zeker als dat ten faveure was gegaan van de nogal stomme scènes waarin we zien hoe op nogal knullige wijze het losgeld naar de plaats van bestemming word gebracht. Compleet niet spannend en overbodig.

Tot aan het merkwaardige einde (voor het eerst in je leven, tegen je zin, een pistool in je hand, er vervolgens een zeer labiel iemand mee neerknallen, en dan fluitend naar huis met een pakje melk? Not in my book!) is de film ondanks eerder genoemd vermoeiend gedoe echter wel onderhoudend.

Rest alleen de vraag: waarom deze remake? Nieuwe paden worden namelijk niet betreden met deze film. Misschien achtten de makers het relevant dat de treinkaper in kwestie nu eens niet een zwetende moslim, ex-joegoslaaf of Timothy McVeigh-achtig sujet was maar een gehaaide beursjongen wiens enig doel bleek: nog meer geld verdienen? Wie zal het zeggen.

Geen meesterwerk dus, maar een prima dinsdagfilm verder.

Een 7

Inglourious Basterds

Jongens, jongens wat een feest deze film! Een nieuwe Tarantino blijft altijd een sensatie en mijn verwachtingen van deze, toch weer epische zit, waren vrij hoog gespannen...en oh, oh, wat heb ik weer zitten genieten ruim 2,5 uur lang! Genieten van heerlijk lang uitgesponnen scènes en dito dialogen. Prachtig spel werd er geleverd door de geweldige cast! (een cast met één geweldige uitschieter; de Oostenrijkse acteur Christoph Waltz in de rol van SSer Hans Landa die gelijk al in de, nu al klassieke, openingscène op gruwelijke doch zwartkomische wijze aangeeft dat er met zijn personage vooral niet te spotten valt. )

Het is wel gelijk duidelijk: nergens is er maar één link naar het echte verleden, de Tweede Wereldoorlog, het tijdsbestek van Inglourious Basterds. Al heel snel is het duidelijk dat we hier met een compleet kolderiek, Spaghetti Western (of Macaroni Combat, zo u wilt)achtig verhaal te maken hebben. Elk besef dat je naar een oorlogsfilm zit te kijken moet je dan ook snel laten varen. Zoals alle films van Tarantino gaat ook deze film voornamelijk over het medium film zelf en over de genreconventies en clichés die er door de jaren heen bij ons als publiek zijn ingesleten. In dit geval zijn het vooral de oorlogsfilms-clichés die op schitterende wijze belachelijk worden gemaakt; schreeuwende nazi's, de geheime missie, de vermomming in het uniform van de vijand, de britse 'stiff upper lip' commando etc. etc.

Het aller allermooiste vond ik hierin het gespeel met taal. Dat gedoe in oorlogsfilms, waarin de moffen met een duits accent engels spreken en de (angelsaksische) spionnen zich achter vijandelijke linies altijd prima lijken te redden met datzelfde engels werd in Inglourious Basterds schitterend op de hak genomen. "Why don't you stupid Americans speak any other language besides english?!" roept één van de personages tijdens deze, in frans, duits en engels gesproken, film uit. Daar win je geen oorlog mee. Of toch wel? Ik verklap niks voor degenen die hem nog gaan zien. En GA hem zien!

Een 9.