Friday the 13th

Compleet overbodige hervertelling van de cult-slasher uit 1980, waarin tevens rijk wordt geciteerd uit de vele vervolgfilms. Wat deze re-make in vredesnaam meent toe te voegen  aan een compleet uitgewoonde  horror-franchise is mij een compleet raadsel. Of het moeten de verkapte moraliserende levenslessen zijn die de hedendaagse jeugd (want voor deze demografische categorie is deze film hoogstwaarschijnlijk bedoeld, en daarin verschilt 'ie niet veel van zijn illustere voorgangers) op zeer simplistische wijze krijgt voorgeschoteld; 

1. wiet roken kan dodelijk zijn

2.seks voor het huwelijk ook

3.meisjes hebben ook orgasmes

Wat verder nog opmerkelijk was, was het feit dat de, duidelijk voor de vorm aan het script toegevoegde minderheden, een zwarte en een aziatische jongen, beiden single waren en beiden de comic relief in het gezelschap vormden. Zeer merkwaardig. 

Om te huilen zo slecht deze film.

Een 2.

The Wrestler

Intiem, bijna teder portret van een aan lager wal geraakte, uitgerangeerde Pro-wrestler op leeftijd, mooi neergezet door Mickey Rourke, die hier misschien wel een letterlijk op zijn lijf geschreven rol vertolkt. We volgen de hoofdpersoon van dichtbij, bijna op de huid gefilmd, en zien hem 'worstelen' met zijn dochter (die niks van hem wil weten) een paaldanseres waar hij de hots voor heeft ( zij is net als hij op leeftijd en eigenlijk uitgerangeerd) een lullig baantje in de supermarkt en nog meer banale details van een leven aan de zelfkant van het bestaan. 

De kracht van deze film zit hem in het oog voor detail, waarmee de lulligheid van het pro-wrestling circuit anno nu wordt getoond. In de jaren 1980 trok dit fenomeen waarschijnlijk volle zalen. Hedentendage is het gedegradeerd tot een marginaal soort vermaak dat zich afspeelt in ranzige buurtcentra en congreszaaltjes. 

Zwakte van de film zit hem in het feit dat het script zich ontwikkelt  volgens de platgetreden paden van dat typische Amerikaanse fenomeen; de sportfilm. De held van weleer gaat ondanks alle tegenslag proberen nog één keer te vlammen in een poging zijn oude glorie te doen herleven, al koste het hem zijn kop. Een inwisselbaar verhaaltje dat we al honderden keren hebben zien langskomen. Jammer, want met een origineler script was het waarschijnlijk een heel goede film geweest in plaats van 'slechts' een sympathieke.

Een 7.

The Curious Case of Benjamin Button

Oef! Wat een lange zit, dit, zich traag voortslepende relaas van een man die omgekeerd leeft, dwz, hij wordt als oude man geboren (tenminste, als kind in een oud lichaam) en sterft uiteindelijk als,weer kinds geworden, baby. Op zich en sterk absurd gegeven maar merkwaardigerwijs niet echt veel aandacht aan wordt besteed. Het personage Benjamin Button lijkt eerder een kapstok waaraan een met brede stroken geschilderde kroniek van de twintigste eeuw wordt opgehangen. Hij lijkt een flets 'lijdend voorwerp' dat zich slechts laat inkleuren door de personages die hij op zijn omgekeerde levenspad ontmoet. Het eerste uur is dit best amusant en zitten er mooie scènes in (met name die van zijn tijd op de sleepboot van Captain Mike) maar nadat de film zich verder voortsleept, en het besef je als kijker je begint te dagen 'that you're in it for the long haul' wordt het naar het einde toe een vrij tergende ervaring.

De film blijft op alle terreinen vlak en ééndimensionaal en verwordt langzaamaan tot één groot kitscherig cliché. Met name het centrale liefdesdrama, tussen Benjamin en zijn grote liefde Daisy, het 'hart' van de film, is onovertuigend en snurkverwekkend saai.  Tevens lijkt elke sleutelscène uit deze film zich letterlijk te spiegelen aan een volstrekt identieke variant uit de film Forrest Gump (zelfde scenarioschrijver). Nou was die film óók één groot en lang Norman Rockwell prentenboek, maar daar viel nog een hoop in te lachen. Bij Benjamin Button was dat echter niet het geval. How curious indeed....

Gisteren nog een 6,

nu, in the cold light of day.....slechts een 5

Valkyrie

"maar Oma, er waren toch ook goede Duitsers?" "ja jongen, die hingen we apart" is zo'n soort 'moffenmopje' dat ik wijlen mijn grootmoeder weleens heb horen maken. En natuurlijk waren die d'r wel. Het verhaal van kolonel von Stauffenberg's mislukte moordaanslag op de Führer is er een die wellicht het meest tot de verbeelding spreekt. Ruim zestig jaar na dato kunnen dit soort verhalen eindelijk worden verteld. Maar zijn dit soort verhalen nog urgent? Nu ben ik persoonlijk van mening dat men niet genoeg kan leren en weten over de Tweede Wereldoorlog, een gebeurtenis die ons, heden ten dage op allerlei vlakken beïnvloed. Maar dan moeten die verhalen wel op een manier verteld worden die recht doet aan de geschiedenis. Het zwakke van Valkyrie zit hem daar nu juist in dat de samenzwering tegen Hitler niet goed genoeg wordt gemotiveerd. De filmmakers gaan er vanuit dat we (met hindsight is dat natuurlijk makkelijk) meteen begrijpen dat iedereen Hitler een rabiate enge klootzak vindt, inclusief een aantal generaals. Zij die zich tegen hem keren zijn automatisch helden, omdat ze louter een nobel doel zouden nastreven , het vermoorden van een wrede dictator. Op het moment dat Tom Cruise (als een houten klaas in zijn rol als von Stauffenberg) instapt bij de andere samenzweerders is die samenzwering al een tijdje aan de gang en het wordt dus niet duidelijk wat de individuele motieven precies zijn. Daar laat de film mijns inziens wel een kans liggen om écht wat te vertellen over het wel en wee in het Derde Rijk. In plaats daarvan volgt er een minutieuze spionage-thrillerachtige uiteenzetting van de uiteindelijk noodlottige bomaanslag, die dus niet zo spannend is, aangezien we de uitkomst allang weten. Als politiek-militaire thriller, als analyse van een dictatuur, als spannend jongensboek... eigenlijk faalt de film op alle vlakken nèt, en dat is heel jammer. Neem een thematisch verwante film als bijvoorbeeld Sophie Scholl, die raakt de spijker wél  precies op zijn kop (aanrader trouwens)

Desalniettemin wordt de film gered door de uitstekend spelende, overwegend Britse cast, de prachtige rustige regie en cameravoering en de uitmuntend geresearchede production design en heb ik, ondanks de hier voornoemde kritiek, me geen seconde verveeld. 

daarom toch een 8