The Road

Een boek is een boek en een film is een film. Zo is het nu eenmaal, en het blijft altijd moeilijk als je een boek dat je heel erg goed vindt en heel erg dicht bij je koestert (zoals ondergetekende doet met the Road van Cormac McCarthy) ineens verbeeld voor je ziet in iemand anders' beleving, nl. die van de filmmakers. Het lezen van een goed boek is eigenlijk een heel intieme ervaring. Het lijkt net of iemand het alleen voor jou geschreven heeft. Althans zo ervaar ik het als ik echt gegrepen wordt door een literair (of semi-literair) werk. De visuele voorstelling die je voor je zelf hebt gemaakt komt natuurlijk zelden overeen met die van de eventuele verfilming.

Cormac McCarthy's uitgebeten en spaarzame proza leent zich uitstekend voor een adaptatie op het witte doek. De gebroeders Coen bewezen dat eerder al met het magistrale No Country For Old Men. Met the Road maakte regisseur John Hillcoat eveneens een zeer sterke McCarthy verfilming. De asgrauwe sfeer, de verdorde landschappen, de uitgehongerde overlevenden, het is allemaal erg mooi en aangrijpend in beeld gebracht. Ook het hart van het verhaal; de Vader en zijn Zoon en de liefde die hen bindt is overtuigend en sterk gebracht door een graatmagere Viggo Mortensen en de sterk debuterende Codi Smit-McPhee.

Afgezien van een paar, in mijn ogen althans, verkeerde stijlkeuzen (overbodige voice-over, overaanwezige 'zielige' muziek) is er op deze verfilming weinig aan te merken. Niet een meesterwerk zoals eerdergenoemde film van de Coens, maar...

...evengoed een 8

Shutter Island

Vaardig gemaakte, barokke thriller. Misschien wat zwaar aangezet en kitscherig bij tijd en wijle, maar het vliegt nergens uit de bocht, zoals we van oude rot Martin Sorcese wel mogen verwachten. De film laat zich makkelijk zien als een spannend horror-mysterie, met een Sixth Sense-achtige plottwist aan het eind (die ik hier zal respecteren voor degenen die hem nog gaan zien) maar wat mij betreft ging de film voornamelijk over de grens tussen realiteit en gekte, en geeft in mijn beleving een mooi beeld van iemand die gevangen zit in een diepe, diepe psychose.

De film is prachtig geconstrueerd en blijft mede door het sterke spel (zelfs Di Caprio vind ik te pruimen dit keer) tot aan het einde boeiend. Minpunten zijn misschien de lengte en de neiging tot uitleggerigheid, maar die zijn wat mij betreft niet al te storend.

Een 9

The Book of Eli

Merkwaardige post-apocalyptische reli-kitsch, dit werkstuk van de Hughes brothers. De film begint aardig, zijn genre trouw, als een futuristische western. Een paar brute actiescènes maken dat je er eens lekker voor gaat zitten. Dit lijkt een hommage aan het jaren '80 genre bij uitstek: compleet met motoren en auto's van de sloop en stinkende boeven met slechte gebitten en leren jeks. Gaandeweg wordt het verhaal steeds dommer en onwaarschijnlijker. Op een gegeven moment begint het te dagen dat we getuige zijn van een wel zeer stichtelijk verhaal over de kracht van de Bijbel en de overwinning van het geloof (braak).

Wat me altijd het meest stoort aan dit soort christelijke nonsens is de totale afwezigheid van enige vorm van ironie waarmee zulks gebracht wordt. Ongelooflijk dat er filmmakers zijn die anno 2010 ons met droge ogen dit soort Watchtower-bagger in de maag proberen te splitsen.

Een jammerlijke 3

Harry Brown

Het individu, de eerzame burger, door wrede omstandigheden tot het uiterste gedreven ziet op het laatste moment geen andere uitweg dan die van de eigenrichting te kiezen. De autoriteiten zijn machteloos of corrupt, er lijkt geen hoop op redding via een wettige route; Een excessieve geweldspiraal is dan vaak het gevolg....

Het is een onderwerp van menige film; van Death Wish tot Straw Dogs, van Gran Torino tot die ene die we laatst zagen, Law Abiding Citizen. Het is een intrigerend onderwerp want het komt vaak heel dichtbij en doet ons als publiek afvragen "wat zou ik doen in zo'n situatie?" We hebben allemaal wel eens gefantaseerd hoe het zou zijn om met een Uzi op straat rond te lopen en alles en iedereen neer te knallen die je niet zint omdat ze je auto bekrassen of op je stoepje rijden met hun brommers of hun vuilnis eh...(oeps, ik dacht hardop)

Harry Brown appelleert ook aan die onderbuikgevoelens van onrecht en onmacht. Als een Engel der Wrake op leeftijd trekt Michael Caine ten strijde tegen het geboefte uit zijn (achter)buurtje.

Maar wat willen de filmmakers ons nu eigenlijk vertellen? Het wereldbeeld wat in Harry Brown wordt geschetst is wel zo cynisch en de boeven zijn zó vreselijk slecht (met name de scène waarin Harry twee drugsdealers/junks bezoekt is er een van bijzonder potsierlijke aard) dat elke geloofwaardigheid van de personages snel ver te zoeken is. Op die manier wordt het heel moeilijk om de nuance te vinden in een precaire onderwerpkeuze als dit en wordt het een goedkope wraakfilm waar de Steven Seagals van deze wereld patent op lijken te hebben. Op zich heb ik niks tegen goedkope wraakfilms, maar heb dan niet de pretentie iets te willen aankaarten wat bij zou moeten dragen aan enige maatschappelijke discussie. Er zit heel veel in deze film, maar het komt er op een of andere manier helemaal verkeerd uit. Dat was mijn conclusie althans. Maar misschien heb ik het allemaal verkeerd begrepen.... Ik ben ook maar een eenvoudige sterveling tenslotte.

Ik kwam niet verder dan een 5