3:10 to Yuma

"The Western is the only true American artform" heb ik Clint Eastwood eens in een interview horen zeggen (hetzelfde zei hij ook een keer over jazz, maar wellicht geldt het voor beiden) en hij heeft misschien wel gelijk. Al bijna een eeuw blijft de Western tot de verbeelding spreken en het genre is in al zijn aspecten volledig uniek. Wat maakt de Western een Western? Issues als goed en kwaad en moraal worden opgevoerd op het scherpst van de snede, alles geprojecteerd tegen een achtergrond van weidse landschappen en overweldigend natuurschoon. Het roept een nostalgie en een verlangen op naar een tijd waarin het leven simpeler was en de keuzes in het leven makkelijker.

De Western is als genre tot alle mogelijke hoeken en gaten uitgemolken. Het hele genre is zo'n cliché geworden dat alle ingrediënten zich bij iedere aardbewoner inmiddels diep in het onderbewuste hebben genesteld.
En toch, en toch is het leuk als er weer eens een regisseur zo moedig blijkt om weer eens zo'n bak clichés ter hand te nemen en er zijn eigen draai aan te geven, weliswaar in een remake, maar toch...

En wat een lekker vette Western is 3:10 to Yuma geworden. Wat wil je ook, met Christian Bale en Russel Crowe tegenover elkaar in beide hoofdrollen? Eigenlijk spelen ze beide één andere kant van hetzelfde personage, en daarin schuilt ook de kracht van deze film. De boef herkent iets van zichzelf in de goeierd, en vice versa. Zodoende bereiken ze beiden een soort verlossing aan het einde (erg christelijk van thematiek, maar ook dat hoort nu eenmaal onlosmakelijk bij het genre)
Er waren hier en daar wat scriptzwaktes en de supporting cast vond ik hier en daar wat kleurloos, maar daar stonden dan weer uitmuntend gemonteerde vuurgevechten tegenover. Overigens was het wel een echte kerelsfilm, want de vrouwenrollen waren zo goed als non-existent.
Al met al helemaal geen slechte film en de lekkerste western die ik zag sinds 'Open Range'
Een 8

Wanted

Aardig en flamboyant Hollywooddebuut van de Kazakh Timur Bekmanbetov. Ik zag heel veel de dezelfde shots en stunts langskomen als in zijn eersteling Nochnoi Dozor (Nightwatch) Ook het verhaal toonde grote overeenkomsten: een antieke 'brotherhood' die in het geniep de mensheid beschermt tegen de machten der duisternis.In Wanted was het doel van de 'Fraternity' wellicht moreel wat onduidelijker.Het waren in dit geval agenten van het Noodlot. Een weefgetouw zorgde voor de namen van de slachtoffers. Waar je vooral je vraagtekens bij kon zetten was de premisse dat de hoofdpersoon ongestraft messteken, muilperen en kogels kon incasseren en alleen maar in een badje gesmolten was hoefde te gaan zitten om van zijn wonden te genezen. Typisch een gegeven voor de videogamegeneratie. Game Over en plop, een nieuw leventje... Ook is het moreel dubieus te noemen om een bestaan als huurmoordenaar af te schilderen als wenselijk boven dat van een kantoorklerk. Het enige moment dat de hoofdpersoon als 'fledgeling assassin' gewetensnood krijgt over zijn 'destiny' krijgt hij een slap verhaaltje te horen over hoe belangrijk hun werk wel niet is om 'duizenden onschuldigen' te redden. Nou ja, qua verhaal was het allemaal wat dunnetjes. Wel zeer te genieten waren de over the top stunts (vooral die met de auto's) en het spel van James McAvoy, vooral in het eerste stuk van de film. Later werd het allemaal wat slepender en serieuzer.
Wat ik verder nog erg verfrissend vond, was de wat gruizige art-direction. Alles was een beetje viezig. Hoogstwaarschijnlijk had dat te maken met de Kazachstaanse achtergrond van de regisseur.

Geen hemelbestormende rolprent, wel een blijk van kunde en vakmanschap van een regisseur waarvan we in de toekomst vast nog vaker gaan horen. Geef hem de volgende keer een beter script.

Een 7

Hellboy 2

Het gebeurt zo vaak in de cinema: een regisseur scoort een onverwachte hit met een film waarvan niemand waarschijnlijk gedacht had dat 'ie het zo goed zou doen bij een groter publiek. De ontstaansgeschiedenis van dit soort films gaat vaak gepaard met eindeloos gebakkelei met geldschieters en studio executives die het project maar niks vinden. Dat zo'n film dan toch uiteindelijk het licht ziet heeft veel te maken met de visie van de regisseur die echt gelooft in zijn eigen gelijk. Hij logenstraft uiteindelijk de critici door bakzeil te halen aan de box-office. Tegen de tijd dat een volgend project zich aandient, staat iedereen, die voorheen de deur gesloten hield, ineens klaar met grote zakken geld en garandeert men de regisseur volledige creative vrijheid. Men heeft hier immers te maken met een genie, een 'visionary director'. Toch?

We zien dit zo vaak gebeuren, en het zijn er maar weinigen die zich, nu ze ineens geen creatief gevecht meer hoeven te voeren, zich weten in te houden en niet de toegestroomde miljoenen te verkwisten.

Zo is het ook helaas met Guillermo Del Toro het geval. Bij het zien van Hellboy 2 galmde er maar één woord door mijn hoofd: DUUR! DUUR! DUUR! Nu zou dat niet zo'n probleem hoeven te zijn, ware het niet dat de film ZO ONTZETTEND saai en tergend verliep, dat 'ie bijna niet was uit te zitten. Keer op keer werd getracht het zeer zwakke en infantiele script te verbergen achter een hoofdpijnveroorzakende barrage aan de meest uitheemse wezens en monsters. De meest bizarre creaturen bleven maar op ons worden afgevuurd, in dien mate dat na al tien minuten de verveling danig toe begon te slaan. De arme, met latex bedekte hoofdrolspelers (het zal je beroep maar wezen; 5 uur in de schmink, om daarna de meest suffe one-liners uit de filmhistorie te moeten opdreunen) probeerden zich nog met verve door het broddelwerk te worstelen, maar het mocht niet baten. Helaas voor del Toro: hij mag dan een 'visionary director' zijn, in de beperking herkent men de meester.

Een 4