Avatar

Nou, dat was 'm dan. Avatar; de film die de nieuwe standaard moest gaan worden. De special-effects zijn weer een decennium hun tijd vooruit, de 3D techniek is geperfectioneerd..kortom; de verwachtingen waren hooggespannen. De conclusie?

Avatar is één grote, humorloze, hysterisch ingekleurde, koppijn verooorzakende, hippie-kitsch-eco-ball-numbing veel te lange zit geworden!!

Als de makers zich nu net zo hadden ingespannen in het schrijven van een interessant script, als dat ze zich in de special effects (special effects? de hele film is één special effect! Er is dus helemaal niks 'speciaal' meer aan.. is dat de manco van de moderne CGI?) hadden bekwaamd, ja dan had het misschien een film opgeleverd die echt emotioneel ontroerde en beklijfde.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de vreselijke, alom aanwezige dweil-soundrack! Aargh!

Avatar is een straf om te moeten uitzitten. En dat 3D effect dan? na een half uur heb je het echt wel gehad. Het voegt naar mijn idee helemaal niks toe en het blijft een gimmick.

Een 3

Law Abiding Citizen

Sterk spel en spannende opbouw in deze thriller over wraak en eigenrichting. De getraumatiseerde Gerard Butler rekent af met het Amerikaans rechtssysteem, het systeem dat de moordenaar van zijn vrouw en dochter heeft laten gaan, zo'n tien jaar geleden (met deze moordenaar rekent hij overigens eerst af, op nogal brute wijze)

Vanuit de gevangenis blijkt hij de openbare aanklager (Jamie Foxx) en de zijnen steeds een stapje voor en totdat duidelijk wordt hoe hij dat klaarspeelt is de film echt spannend en onderhoudend.

De spanning kakt aan het einde wat in maar al met al blijft het best een aardige zit.

Het morele dilemma eigenrichting versus justitie had wat dieper uitgewerkt mogen worden in deze film, maar misschien is dat voor een gemiddelde Hollywoodproductie als deze iets teveel gevraagd.

Een 7

Ninja Assassin

Vreemdsoortig, over the top martial arts spektakel, dat na een vrij sterk, absurd begin, verzandde in een saaie aaneenrijging van nauwelijks zichtbare (want zich in het donker afspelende) gevechten tussen een 'rogue' ninja en zijn belagers (ook ninja's)

Waarschijnlijk bedoeld als hommage aan de aziatische vechtfilm, op een paar aardige scènes na niet aan mij besteed.

Een 5

Paranormal Activity

Deze film was van te voren enorm gehyped. Een kiene publiciteitscampagne rond Paranormal Activity, net als voorganger The Blair Witch Project een 'found footage' horrorfilm, zorgde voor enorm 'box-office' succes. En was dit terecht? Nou, eigenlijk niet. Om een film als 'de engste aller tijden' te betitelen moet er toch echt meer gebeuren dan een aantal gruizige gimmick-scènes aan elkaar te monteren.

Toegegeven: de film is bij vlagen echt huiveringwekkend. Juist door de kracht van de suggestie beklijven de meeste enge scènes en zijn er een paar goede shockers te ervaren. Echter, een goede horrorfilm is meer dan dat; je moet je als kijker ook betrokken voelen bij de hoofdpersonages. Dat is bij Paranormal Activity erg moeilijk. Het bespookte echtpaar is vanaf het eerste begin ontzettend vervelend en saai en je wenst ze dan ook al snel al die rottigheid die nog moet komen toe. Er komt later in de film ook nog een volslagen ongeloofwaardige paragnost kijken, maar die werkt alleen op de lachspieren.

Mijn oordeel: Don't believe the hype!

Een 6.

(NB: Deze recensie is gebaseerd op de originele versie en niet de bioscooprelease. Ondergetekende heeft de film stiekem thuis bekeken en niet op de Dinsdag)

2012

Tjonge jonge... Wat een vreselijk traag en hemeltergend brok edelkitsch kregen we afgelopen dinsdag voorgeschoteld. We waren natuurlijk gewaarschuwd: een film van Roland Emmerich, daar ga je niet heen voor de inhoud, maar voor het spektakel. En nou: wat een spektakel was het weer. Driekwart van de Unesco werelderfgoedlijst ging weer aan poeier, alsmede zo'n beetje heel Californië en later de rest van de VS. Tussen al dit apocalyptische geweld door waren we getuige van een reeks tenenkrommend pathetische dialoogscènes waarin huilende mensen afscheid namen van hun familie en geliefden. Dit zich almaar herhalende effect had een haast vervreemdende werking, en werd (onbedoeld) absurd en lachwekkend. Het blééf maar doorgaan, er leek maar geen einde aan te komen (de film duurde een forse 2.5 uur)

"Maar de CGI was toch prachtig?!" hoorde ik iemand piepen. Tja, het was best indrukwekkend gedaan, en als je alle tergende dialogen uit de film zou snijden zou je een redelijk overtuigende staalkaart overhouden van wat er tegenwoordig allemaal mogelijk is met de digitale trucendoos. Het moet echter maar weer eens gezegd: als de film ruk is kan je die niet redden met special effects, hoe mooi en 'state of the art' ze ook mogen zijn.

2012 is werkelijk een ramp van een film, niet uit te zitten zo vreselijk.

Snel vergeten maar, deze rotzooi.

Een 2

Orphan

Degelijk spel (vooral van de kindjes) degelijke opbouw, degelijke regie... alles aan deze thriller was eigenlijk degelijk. Vooral het eerste uur was dan ook best spannend. Maar na verloop van tijd ontkwam ik niet aan de gedachte dat ik alles al eens eerder had gezien (the Omen, Hand that Rocks the Cradle, The Good Son) Het onderwerp van Orphan was niet bepaald origineel te noemen. Dat maakt op zich niks uit, maar het werd op gegeven moment wel erg clichématig allemaal. De film duurde mijns inziens veel te lang (een kritische gang terug naar de montagetafel had de film beslist goed gedaan) en de potsierlijke ontknoping maakte het er ook niet beter op.

Al met al een teleurstelling.

Een 5

Jennifer's Body

Het leuke, droogkomische tiener-relaas, Juno (zie de eindlijst van 2008) lokte ons naar Jennifer's Body. Immers, het script van deze 'coming of age-teenie horror' is ook van de hand van de (in onze ogen) getalenteerde Diablo Cody. Zij heeft een geweldig oor voor ongewone, alledaagse dialoog. In Juno kwam dit door sterk spel en ingehouden regie erg goed tot zijn recht. In Jennifer's Body is dit echter niet het geval. De dialogen zijn scherp en geestig en ook het jonge acteursensemble doet erg zijn best, maar de rommelig vertelde film boeit al na twintig minuten niet meer.

Jammer, want het gegeven (mooiste meisje van de klas wordt bezeten door demon, en blijkt als demon niet eens veel onaardiger te zijn dan als mens) was best aardig.

Helaas, een gemiste kans.

Een 6

Surrogates

Ineens hebben we drie SF films op rij op de Dinsdag. De twee voorgaande (zie de vorige posts) waren ieder juweeltjes, Surrogates was dat helaas niet.

Een op zich leuk en interessante premisse: de mens hoeft zijn huis niet meer uit maar ervaart de boze buitenwereld door de zintuigen van een 'Surrogate', een robot duplicaat, dat hij of zij bedient via een neurale link. Een beetje een raar en omslachtig idee, immers; waarom van die dure poppen als je een en ander ook door een virtuele computer-werkelijkheid zou kunnen ervaren? (denk aan The Matrix, of in onze eigen tijd: Second Life of World of Warcraft)

Maar goed, deze film entertaint dus die gedachte, maar het bizarre gegeven is vervolgens heel slecht uitgewerkt. Één van de ijzeren wetten van SF, en van alle fantasy, is dat, hoe bizar je werkelijkheid ook moge zijn, je die wel logisch en geloofwaardig uitwerkt. Voorbeeld: er wordt gesuggereerd dat door het gebruik van surrogates de misdaadcijfers met 99% zijn gezakt. Maar we zien dan Bruce Willis als politieman opereren met een heel grote politiemacht. Is die dan nog wel nodig? We zien robots in de metro zitten, en in de file staan. Zijn dat dingen die je door je robot wil ervaren? Waarom laat je je robot niet gewoon op kantoor? Hoef je ook niet te forenzen. Dit soort van zwaktes waren er te veel om op te noemen, zoveel dat er van de geloofwaardigheid weinig overbleef. Koppel daaraan nog een vreselijk voorspelbaar en obligaat whodunnit plotje en de zeperd was compleet.

Zelfs Bruce Willis (slecht gecast!!) kon daar helemaal niks aan veranderen.

Een 5

Moon

Daar wordt een mens nu gelukkig van; twee prachtige SF films binnen één week. Hadden we vorige week een over the top satire, in Moon zien we een prachtig, loom verteld kammerspiel over één eenzame astronaut die een helium-3-mijn aan de nachtzijde van de maan bemand. Of.. is hij wel zo eenzaam? Om het plezier van degenen die hem nog gaan zien niet te bederven zal ik over de inhoud weinig meer zeggen. Deze innemende en ontroerende film ademt de sfeer van SF klassiekers uit eerdere decennia (Silent Running, 2001)Met name de Ron Cobb-achtige production design, met lekkere 'clunky' mechanica en retro belettering draagt daar aan bij.

Heerlijk ook om weer eens old school visual effects te zien; gewoon bouwpakketjes en maquettes dus. Een indrukwekkend debuut. Idioot is het dat deze film geen brede release heeft gekregen. Een SF-film zonder knalwerk en aliens wordt anno nu zeker niet meer als commercieel gezien.

Dan maar naar het arthouse, wij fietsen er graag een blokje voor om (het bier was wel erg vies in Kriterion)

Krek, alweer een 10

District 9

Eindelijk weer eens iemand die iets intelligents doet met het SF genre! Neill Blomkamp triomfeert met deze hilarische 'over the top' parabel over een township met buitenaardsen in Johannesburg. De invloed van producer Peter Jackson lijkt erg groot, vooral in de, nogal gore en brute 'grand guignol' effecten. Laat Hollywood hier maar eens van sidderen, zoveel originaliteit en lef voelen na jaren van slappe formule action-blockbuster SF als een verfrissende douche. Zó kan het dus ook!!

Van begin tot eind een geweldige, intelligente, zeer grappige en vreselijk goede film. Wat mij betreft wordt 'ie dit jaar niet meer overtroffen.

Daarom gewoon een verdiende 10!

Away we go

Mooie, lieve en warme film over familie en het stichten van een gezin. Fris komische dialogen afgewisseld met dan weer hilarische, dan weer bitterzoete scènes uit het leven van een jong paar dat op het punt staat hun eerste kind te krijgen. Een klassieke road-movie vertelstructuur brengt hun op een reis door de VS en Canada langs inkijkjes in andere gezinnen van familie en vrienden en brengt hun naar hun uiteindelijke doel: zelfaanvaarding.

Niet origineel, niet wereldschokkend, maar desalniettemin een erg aangename film die nergens klef wordt of over het randje in de kitsch duikt.

Aanrader om met je vriendinnetje of vriendje heen te gaan (maar in een groep van 9 kerels, waaronder 4 papa's, viel 'ie ook prima!)

Een 8

Carriers

Altijd leuk en tot de verbeelding sprekend (bij mij althans) het post-apocalyptische scenario. Een niet nader te verklaren ramp vernietigt 99% van de mensheid. De beschaving blijkt een dun randje, de mens vervalt snel tot barbarij. Een goed gegeven voor een spannende film zou je zeggen, en het eerste half uur van Carriers valt dan ook niet tegen. We maken kennis met twee broers ( en nog twee meisjes, maar het draait om de broers) die in een auto op de vlucht zijn voor de 'carriers'; dragers van een vreselijk virus dat z'n slachtoffers binnen no time verandert in pussende lijken (sounds familiar?) De broers zijn duidelijk elkaars tegenpolen; de één is een nietsontziende opportunist, de ander probeert zich uit alle macht vast te klampen aan zijn moraal. De relatie tussen deze broers vormt het hart van de film, en daarmee ook gelijk het zwakke punt. De acteurs doen hun best, met name Chris Pine is overtuigend als de oudere 'survivor' broer, maar de relatie tussen de twee staat aan het begin van de film al op scherp. Wazige als super 8 filmpjes getoonde flashbacks toont het paar in betere tijden, maar dat is echt te weinig om sympathie te krijgen met deze personages.

Zoals gezegd begint de film sterk, en er is een dreigende opbouw. De belofte wordt echter niet geheel ingelost en liet me met het gevoel achter dat het allemaal wat strakker en tergender had gemogen. De kracht van dit soort films zit hem er meestal in dat je écht meeleeft met je personages, en dat zat er mijns inziens gewoon niet in, in Carriers.

Een andere overweging mijnerzijds: een flink aantal zombies had in deze film niet misstaan. De film was er niet origineler mee geworden, maar wel een stuk beter denk ik. Het cijfer zou dan een stuk hoger geweest zijn dan nu deze magere

7.

Rock On!

The Taking of Pelham 123

Degelijke, zij het nogal obligate, actiethriller. Veteraan Tony Scott heeft genoeg ervaring om de film vanaf de blits gemonteerde openingssequentie soepel te laten verlopen. New York ziet er mooi uit, in lekker verzadigde tinten. Er wordt naar mijn smaak iets te veel met de camera heen en weer gegooid, vooral bij de dialoogscènes vind ik dit altijd erg hinderlijk.

Het hart van de film, evenals in het origineel, zit hem in de relatie tussen de gijzelnemer en de metrobeambte die het contact met hem onderhoudt via de radio. Beide personages worden sterk neergezet door John Travolta en Denzel Washington. De chemie tussen beide acteurs werkt erg goed. Nadeel is dat de bijrollen worden gedegradeerd tot edelfiguranten. Iets meer voeling met bijvoorbeeld, de gijzelaars had wat mij betreft wel gemogen. Zeker als dat ten faveure was gegaan van de nogal stomme scènes waarin we zien hoe op nogal knullige wijze het losgeld naar de plaats van bestemming word gebracht. Compleet niet spannend en overbodig.

Tot aan het merkwaardige einde (voor het eerst in je leven, tegen je zin, een pistool in je hand, er vervolgens een zeer labiel iemand mee neerknallen, en dan fluitend naar huis met een pakje melk? Not in my book!) is de film ondanks eerder genoemd vermoeiend gedoe echter wel onderhoudend.

Rest alleen de vraag: waarom deze remake? Nieuwe paden worden namelijk niet betreden met deze film. Misschien achtten de makers het relevant dat de treinkaper in kwestie nu eens niet een zwetende moslim, ex-joegoslaaf of Timothy McVeigh-achtig sujet was maar een gehaaide beursjongen wiens enig doel bleek: nog meer geld verdienen? Wie zal het zeggen.

Geen meesterwerk dus, maar een prima dinsdagfilm verder.

Een 7

Inglourious Basterds

Jongens, jongens wat een feest deze film! Een nieuwe Tarantino blijft altijd een sensatie en mijn verwachtingen van deze, toch weer epische zit, waren vrij hoog gespannen...en oh, oh, wat heb ik weer zitten genieten ruim 2,5 uur lang! Genieten van heerlijk lang uitgesponnen scènes en dito dialogen. Prachtig spel werd er geleverd door de geweldige cast! (een cast met één geweldige uitschieter; de Oostenrijkse acteur Christoph Waltz in de rol van SSer Hans Landa die gelijk al in de, nu al klassieke, openingscène op gruwelijke doch zwartkomische wijze aangeeft dat er met zijn personage vooral niet te spotten valt. )

Het is wel gelijk duidelijk: nergens is er maar één link naar het echte verleden, de Tweede Wereldoorlog, het tijdsbestek van Inglourious Basterds. Al heel snel is het duidelijk dat we hier met een compleet kolderiek, Spaghetti Western (of Macaroni Combat, zo u wilt)achtig verhaal te maken hebben. Elk besef dat je naar een oorlogsfilm zit te kijken moet je dan ook snel laten varen. Zoals alle films van Tarantino gaat ook deze film voornamelijk over het medium film zelf en over de genreconventies en clichés die er door de jaren heen bij ons als publiek zijn ingesleten. In dit geval zijn het vooral de oorlogsfilms-clichés die op schitterende wijze belachelijk worden gemaakt; schreeuwende nazi's, de geheime missie, de vermomming in het uniform van de vijand, de britse 'stiff upper lip' commando etc. etc.

Het aller allermooiste vond ik hierin het gespeel met taal. Dat gedoe in oorlogsfilms, waarin de moffen met een duits accent engels spreken en de (angelsaksische) spionnen zich achter vijandelijke linies altijd prima lijken te redden met datzelfde engels werd in Inglourious Basterds schitterend op de hak genomen. "Why don't you stupid Americans speak any other language besides english?!" roept één van de personages tijdens deze, in frans, duits en engels gesproken, film uit. Daar win je geen oorlog mee. Of toch wel? Ik verklap niks voor degenen die hem nog gaan zien. En GA hem zien!

Een 9.

Brüno

Voor de volledigheid gooi ik toch maar, 3 weken later, mijn kijk op deze homofobe rommel het net op. Van Ali G, Borat en Brüno als tv-figuur heb ik altijd genoten, maar deze film schoot me echt in het verkeerde keelgat. De verborgen camera fragmenten, die de televisieversie zo leuk maken, zijn overduidelijk in scene gezet en hevig gemonteerd. Wat overblijft is een hele zwakke persiflage op de homoscene waarbij de champagneflessen-in-kont grappen de overhand hebben.

Wat me het meest stoorde was het zogenaamde onderonsje met het publiek. Ik begrijp heus wel dat Brüno niet echt is, net als 80% procent van de pubers die achter me zaten. Maar wat diezelfde 80% niet begrijpt is dat ze zelf geweldig in de zeik genomen worden. Als je even hard moet lachen om een redneck die geen homo's in zijn omgeving duldt als om een homo die een champagnefles in z'n kont steekt dan begrijp je iets niet. En volgens mij begrepen de makers dat ook niet helemaal.

Ik wordt er gewoon weer boos van...

een 1 dus.

Ik ga binnekort weer een keertje Zoolander kijken, dan komt alles weer goed.

G.I. Joe-Rise of Cobra

Rare, met malligheid volgepropte film over... action-figures! Alsof de scenarioschrijvers een spons hebben uitgeknepen waarmee 30 jaar genregeschiedenis is opgezogen, daar leek dit gatenkaas-verhaal nog het meest op. Geen enkele scène was origineel en geen grap was goed getimed. Dat leverde voornamelijk een heel rare film op, eentje die maar blééf voortrazen in al zijn onzinnigheid. Als ik 10 jaar oud was geweest had ik vast mijn ouders gesmeekt om al coole toys die er van deze film verschijnen. Want laten we wel wezen; net als de Transformers is G.I. Joe niets meer dan een uitgesponnen speelgoedcommercial. Mal maar toch vermakelijk.

een 6 je

The Perfect Getaway

Slappe thriller, die poogt om tenenkrommend spannend te zijn, maar op elk vlak faalt. De acteurs (Zahn en Olyphaunt met name maar zeker niet Jovovich! Brrr, wat speelt die griet toch bar en boos)) proberen er nog enigszins wat van te bakken, maar ze moeten roeien met de karige riempjes die de regisseur ze toewerpt. Een regisseur die veel te veel tegelijk wil en daardoor de plank finaal misslaat. Dit had best een rammend spannende suspense film kunnen zijn, maar is dat absoluut niet geworden. Zeer ergerlijke, lelijke en compleet vergeetbare rotfilm.

een 3

Zombies der Lage Landen

Een prettige afwisseling; dit (sub)culturele uitstapje naar OT301, het gebouw van de voormalige filmacademie, waar sinds kort elke maand het sympathieke initiatief 'The Cult Corner" wordt georganiseerd. Dit keer betrof het een speciaal themaprogramma rond Nederlandse zombieproducties, dat betekende dus in de praktijk: een aantal promo's, trailers, clips alsmede een vijftal korte filmpjes, want laten we wel wezen: there is NO such thing als een Nederlandse zombie film. Het genre is in dit land overgeleverd aan een aantal hobbyisten, die gebrek aan budget en talent ruimschoots proberen goed te maken met enthousiasme. Dat dit maar een enkele keer  tot iets leidt wat enigszins de moeite waard is om aan te zien laat zich makkelijk raden. Hoe sympathiek elk individueel product ook moge zijn, de kwaliteit liet heel veel te wensen over en kwam niet verder dan goedbedoelde amateurfilmerij, waarbij valt op te merken dat van de meeste filmpjes de titelrol bijna even lang duurde als de productie zelf!

Goed, dat gezegd hebbende en de kwaliteit van de filmpjes daargelaten; de ambiance was wel zeer geslaagd. Ik persoonlijk vond het wel een welkome afwisseling om mezelf eens in het gezelschap van een kleine groep gelijkgestemde cinefielen te bevinden, in plaats van temidden van het luidruchtige, popcorn kauwende klootjesvolk waarmee we elke week  ons geliefde Pathé de Munt moeten delen.

Kortom, voor herhaling vatbaar die Cult Corner wat mij betreft.

Filmpjes: een 4

Ambiance: een 9

Drag me to Hell

Wat heerlijk toch dat er filmmakers zijn zoals Sam Raimi. Een regisseur die niet te beroerd is terug te keren naar zijn nederige horror-roots (ipv er met opgetrokken neus afstand van te nemen) schijnbaar alleen om even te zien 'of 'ie het nog wel in zijn vingers heeft'. Niks geen pretentie, niks van dat al, gewoon een ouderwetse Sam Raimi film dus. Kolderiek en maf, kortom heerlijk. Drag me to Hell is een feest. 

Een 9 

PS: Had er nou alleen niet een heel klein rolletje voor Bruce Campbell in kunnen zitten? Of had 'ie geen tijd.... of geen zin? 

The Hangover

Het moet gezegd: ik ging met tegenzin deze film in. Na het zien van de trailer verwachtte ik niet veel anders dan de zoveelste adolescente screwball komedie, zo eentje met veel flauwe poep, pies en seksgrappen, zo eentje waar Hollywood patent op heeft.  

Die verwachting werd ruim ingelost maar toch ook overtroffen (in positieve zin) want ondanks het spervuur aan meligheid en clichématige personages slaagde de film door het scenario dat het tempo er goed inhield en de chemie tussen de hoofdrolspelers, die wonderwel werkte, maar toch vooral door de pay-off bij de eindcredits. Voor degenen die hem nog gaan zien zal ik niks verklappen, maar blijf vooral zitten bij de titelrol!!!

Een 7

State of Play

De film werd omschreven als een politieke thriller, maar het was meer een journalisten-drama. En het was er één met alle clichés die je bij dit genre maar kan bedenken: de slonzige maar ozo ervaren onderzoeks-journalist (Crowe) wordt gekoppeld, door de spijkerharde uitgevers-tante (Mirren), aan het groentje (mcAdams, een blog- journalist!) die haar eigen manier van journalistiek bedrijven er op na houdt. Ze onderzoeken een soort Halliburton/Blackwater affaire met als politieke spelers een goede en een kwade congresmeneer (Ben Affleck en Jeff Daniels) Een hoop onderzoekmomentjes volgen en uiteindelijk zegeviert de ervaring en volharding!

De film begon best prettig maar na het einde toe kon het me geen reet meer schelen of de waarheid nou wel of niet gepubliceerd zou worden. Het voelde hetzelfde wanneer je een whodunnit kijkt en alle interresse in de mogelijke dader hebt verloren. Niet de emotie die je wilt bereiken lijkt me. Het enige gevoel wat me restte de laatste 40 minuten was: get it over with...

toch een 6 (met dank aan het haar van Russel Crowe)

Terminator Salvation

In de drie voorafgaande Terminator-films kregen we steeds korte stukjes te zien over hoe de toekomst eruit zou gaan zien na het zg. Judgment Day, de dag dat Skynet de macht overneemt en de machines de mensheid bijna compleet uitroeien. De belofte uit de eerste drie films wordt nu ingelost; Terminator Salvation speelt in die toekomst. Het is er een grimmige bende; fall-out, vernietigde steden, in het leer gestoken punkerts met tattoo's, we kennen het allemaal uit menig post apocalyptisch voorganger. Niks mis met het genre, tot zover ook niks mis met deze film. Op een oppervlakkig niveau is de film namelijk uitstekend genietbaar. Stukje Matrix, stukje Mad Max, stukje War of the Worlds.... het is allemaal niet bijster origineel, maar dat maakt niks uit. De actie is rap en de film heeft de vaart er goed in. Halverwege echter gaat het slechte, ondoordachte script toch enige ergernis opwekken. Met name het gedoe rond het tijdreizen gaat erg wringen. Niet teveel nadenken bij deze film dus. 

Oh ja, en de digitale Arnold acteert beter dan the real thing!

Een 7

Angels & Demons

Oftewel: Het Bernini Mysterie. Die titel galmt eigenlijk wat lekkerder en dekt voor mij wat beter de lading. Het verhaal van Angels & Demons deed mij erg denken aan zo'n klassieke avonturenstrip à la Blake en Mortimer (of Rik Ringers inderdaad, Mikko). Door het puzzelachtige karakter had het ook wel iets van een adventure game. In ieder geval lijkt me het verhaal van Angels & Demons als strip of als adventure game een stuk leuker dan als film. 

De geschiedenislesjes waren best interessant, evenals de inkijkjes in het reilen en zeilen van Vaticaanstad. De plot had spannend moeten zijn (maar was het nergens) en de twist aan het eind had oohs en aahs moet oproepen. Nou, tegen die tijd zat ik al te gapen. 

De voorganger, de Da Vinci code vond ik een stuk leuker. 

Deze dus niet zo.

Een 6

Star Trek

Het fenomeen Star Trek is dermate 'ingrained' in ons aller bewustzijn dat het een klein wonder mag heten dat J.J. Abrams erin is geslaagd om Star Trek een geheel nieuw smoelwerk te geven zónder de originele 'feel' van de oude TV en filmreeks aan te tasten. De nieuwe Star Trek focust zich op het hart van de serie; de personages en hun individuele eigenaardigheden. De karakters Kirk, Spock, Scotty, Sulu en alle anderen zijn oude bekenden maar de nieuwe vertolkers vervullen hun rollen met verve. Erg leuk is het om alle oude rotten uit de serie in een 'jonge' versie te zien. 

Het is nieuw, het is fris, het is licht, en toch is het gewoon als vanouds Star Trek. De liefde en het respect voor de oude series spreekt uit alle details. De humor is raak maar wordt nergens campy.

Hopelijk wordt dit de eerste aflevering van een geheel vernieuwde film-franchise. Op deze manier kunnen de Enterprise en haar bemanning er weer jaren tegenaan. 

Engage! 

Een 8

Wolverine

Alom afgekraakt door de reguliere filmpers, deze Marvel-comics rolprent. Naar mijn mening onterecht, want ik vond de film best vermakelijk. Er werd niet teveel tijd verkwist aan plot of gewichtigdoenerij, iets wat in vergelijking met de laatste trits zwaar op de hand zijnde superheldenfilms  (Dark Knight, Watchmen) best een verademing mag heten. De actie was ok, de vertolkingen ook en de toon was fris en humoristisch, net als bij Iron Man. Het niveau van die film werd helaas niet gehaald maar ik heb toch met plezier zitten kijken. 

Overigens ben ik in het geheel niet thuis in het X-Men universum, maar ik kreeg niet de indruk dat mijn gebrek aan kennis mij in de weg zat. Sterker nog; een Wolverine kenner vertrouwde mij toe dat hij de film vooral bagger vond vanwege de vrijheden die de scenarioschrijvers zich met het bewerken van de stripfiguren hadden geoorloofd. 

Zal mij dus worst wezen. Geen hoogvlieger, maar verder een prima filmpje voor de dinsdag.

Een 7

the Haunting in Connecticut

'Based on true events' luidt de tagline van deze klassieke 'haunted house' horrorprent. Wat voor 'true events' ik me als basis voor dit rommelige script moet voorstellen zou ik echt niet weten. Het prikkelt in elk geval de fantasie, de gedachte wat er echt in het huis gebeurd zou moeten zijn, iets wat deze film in geen geval lukt, de fantasie prikkelen dus. 

De premisse is best aardig, en had een heel ander soort (en véél engere en interessantere) film kunnen opleveren: een jonge kankerpatiënt die door zijn hevige medicatie de grens tussen fantasie en werkelijkheid niet meer weet te onderscheiden.

Wat zo jammer is aan dit soort films, is dat ze veel te uitleggerig worden halverwege. In dit geval is het een nichtje (of zusje, dat was me niet geheel duidelijk) die 'even' de bieb induikt en zo binnen een oogwenk de hele naargeestige geschiedenis van het bewuste spookpand weet op te dissen, inclusief kadastrale kaarten en planologische plattegronden!. En dit alles, jawel, ZONDER computer, maar met microfilm en stoffige boeken! Het gevolg is dat het kleine beetje spanning dat er was opgebouwd vakkundig de das wordt omgedaan.

Op een paar aardige Fulci-achtige momenten na een overbodige zit.

Een 5

The International

Vrij saaie en humorloze witte boorden-thriller waarvan de nogal jongensboekachtige obligate plot nooit echt spannend bleek of ook maar enigszins wist te boeien.  Als er wat meer dure auto's in de film hadden gezeten en wat meer lekkere wijven was het gewoon een doorsnee James Bondfilm geweest, maar dan een zonder grapjes. 

Was het dan zonder meer een slechte film? Nee, want de flamboyante regie en enkele sterke set-pieces redden de film van de middelmaat. Met name de shoot-out scène in het Guggenheim museum, halverwege de film, was er een van een brute schoonheid. Nu al een klassieker, die scène, wat mij betreft! Daarmee bewijst regisseur Tom Tykwer op meesterlijke wijze zijn vakbekwaamheid. Nu alleen nog een beter script de volgende keer...

Een 6.

Knowing

Deze film heeft een nogal misleidende titel. Het gaat in deze 'armageddon-watchtower-creationisme-doomsday-kitschfilm' namelijk niet om kennis. Sterker nog, kennis leidt slechts tot twijfel en cynisme, zo leren wij van de immer schmierende Nicolas Cage.

'Believing' had de lading beter gedekt en had dan ook als waarschuwing kunnen dienen om vooral weg te blijven bij dit brok onvervalste christelijke reclame. Een waarschuwing die ik beslist ter harte genomen zou hebben.

 Vrij genant dat zo'n stuk EO-propaganda doodgemoedereerd in de nederlandse  bisocopen te zien is. 

Erg foute film, met mooie special effects (dat dan weer wel)

een 3

The Unborn

Nogal warrige, rommelige reli-horror die als een slecht startende motor nooit echt op gang komt. Het scenario speelde volop leentjebuur met ideeën uit talloze andere (reli)horror films (the Exorcist, the Changeling, the Dark Half om er een paar te noemen) Nu is dat op zich niet zo erg natuurlijk, maar in the Unborn werd het allemaal tot één inconsequent rommeltje bijeengeveegd. Nergens werd het ook maar een keer spannend, ondanks de, overigens best aardige, enge-droomsequenties en de barrage aan shockeffecten. De opgebouwde mysterieuze spanning werd al vroeg in de film heel handig om zeep geholpen door één van de hoofdpersonages die letterlijk uit de doeken deed hoe de bovennatuurlijke vork in de steel zat en hoe het Kwaad bestreden diende te worden, inclusief de benodigde literatuurlijst en adresgegevens van de (wel opmerkelijk in deze film) Joodse exorcist. Daarna wilde het met de beste wil van de wereld maar niet eng meer worden en was het best nog even doorbijten om deze wanprestatie te moeten uitzitten terwijl het verlangen naar die koel, schuimend zwarte belofte van een ferme pint Guinness steeds sterker werd....

Slechts een 3.

Milk

Sfeervolle biopic over gay-rights activist Harvey Milk die in de jaren '70 streed voor gelijke rechten voor homoseksuelen in San Francisco. De film is een inzichtelijke geschiedenisles over die strijd en over die periode in de moderne geschiedenis maar blijft, zoals vaak het geval is bij dit soort films, een beetje aan de oppervlakte hangen waar het de achtergrond en motieven van de hoofdpersoon betreft. Dat is op zich ook wel begrijpelijk want Harvey Milk was duidelijk een icoon en hij stierf de martelaarsdood. (als we deze film moeten geloven tenminste)

Sean Penn speelt een schitterende rol die beklijft en zorgt ervoor dat Harvey Milk een echt persoon wordt. Ook de bijrollen zijn van hoog niveau, met name Josh Brolin als politieke tegenpool is geweldig goed. Ook de 70's styling is fantastisch. De film ademt oude Agfa kleurtjes en we zien veel (te) strakke  Terlenka broekjes en lekkere clunky telefoons (alsmede heel veel vlassige homosnorretjes)

Al met al een mooie film en een mooi monument voor de man Milk en de gay-rights movement.

Een 8.

Gran Torino

Ogenschijnlijk kleine, eenvoudige film die complexe, grote thema's behandelt. Clint Eastwood schittert als Walt Kowalski, de oude, nurkse, conservatieve buurman van een Aziatische familie die het aan de stok krijgt met een buurtbende. De oude knorrepot opent zijn hart voor de twee jonge leden van de familie en red daarmee uiteindelijk zichzelf. Zijn gedesillusioneerde visie op het moderne Amerika en zijn harde cynisme worden enigszins getemperd en hij krijgt weer hoop door de Aziatische jongen, die hij inmiddels als een zoon is gaan beschouwen (met zijn eigen zoons heeft hij een slechte band) te helpen op het rechte pad te blijven.

Dit alles klinkt  weliswaar vrij stichtelijk, en in de handen van iemand minder dan Eastwood had het dan ook een vrij kleffe aangelegenheid kunnen worden. Echter, de afgepaste stijl, die we van Eastwood kennen, en met name de humor waarmee het verhaal wordt verteld zorgen ervoor dat de film tot het einde  lichtvoetig en fris blijft.

In de rol van Walt Kowalski komt Clint als personage eigenlijk full circle. Hij lijkt zich terdege bewust van het cliché dat aan hem kleeft en speelt daar op fenomenale wijze op in. 

Gran Torino is een genot.

Een 9.

En:

Niemand, maar dan ook NIEMAND stopt Clint Eastwood in een bejaardentehuis! Als die machtige gelooide kop je vernietigend aankijkt, berg je dan maar!

Ontspanning waar hulpstukken bij geboden zijn dragen onze goedkeuring weg.

Maar of dit nu een geweldige film opleverd kun je hieronder lezen. Ik heb me in ieder geval prima vermaakt. Al was het maar om iedereen met die stomme brilletjes op te zien...

My Bloody Valentine 3D

Tja, wat moeten we hier nu weer mee? Een 'serieuze' dinsdagrecensie hoort eigenlijk niet bij deze kermisattractie. Het moet gezegd: de 3D techniek is er in de loop der jaren beslist beter op geworden, hoewel ik het nog steeds geen 80 minuten volhoud zonder tranende ogen (of kwam dat nu door de belabberde film?) is het een hele verbetering op de scheelmakende 3D films van pakweg zo'n 20 jaar geleden.

Nu maar hopen dat het toekomstige filmaanbod wat minder te wensen overlaat, want My Bloody Valentine 3D had afgezien van een paar geslaagde gore-effects zeer weinig te bieden.

Als attractie een 8

Voor de film een 2

Watchmen

Moedige, barokke verfilming van de onverfilmbaar geachte cultcomic van Alan Moore en Dave Gibbons. In een epische bijna drie uur durende lange zit zijn we getuige van een alternatief 1985 waarin Nixon nog president van de VS is en gemaskerde superhelden echt bestaan.  Een complex verhaal over macht en hoe men daarmee omgaat, in een verbluffend gedetailleerd en prachtig vormgegeven stijl verteld. En we krijgen ruim de kans om alle getormenteerde hoofdpersonen te leren kennen, waarvan de personages Rorschach en the Comedian verreweg (net als in de strip) het beste uit de verf komen. Deze personages zijn dan ook het meest interessant omdat ze de enigen van de superhelden zijn die een 'mean streak' in zich herbergen. Beiden zijn eigenlijk getroubleerde psychopaten en geven een realistisch beeld van wat een gemaskerde burgerwachter, die het recht in eigen hand durft te nemen, eigenlijk voor een engerd zou zijn, zou hij echt bestaan. Prachtige casting ook, goed dat er niet is gekozen voor 'Star Power' iets wat deze film zeer ten goede komt.

Als voornaamste punt van kritiek echter zou ik willen opvoeren dat de film misschien té slaafs is in het volgen van de stripversie. Bijna letterlijk, kader voor kader wordt het verhaal herverteld. Daarbij valt op te merken dat de strip is gemaakt in de jaren '80, toen de wereld nog gebukt ging onder de Koude Oorlog. De urgentie die de strip destijds had ontbeert in de film en de angst voor nucleaire vernietiging doet erg gedateerd en archaisch aan. Misschien was het beter geweest als de strip vrijer was geïnterpreteerd? Anno nu is er ook nog genoeg in de wereld dat angst aanjaagt; angst voor terrorisme, milieuproblematiek etc. Ik weet het niet...

Wat ik wel weet is dat de openingscredits, het enige stukje van de film waar de regisseur zich meer vrijheid veroorloofd, de mooiste zijn die ik jaren heb gezien. In half verstilde beelden wordt een alternatieve geschiedenis van de 20e eeuw verteld, zodat we als publiek tijdens het kijken naar de begincredits al worden binnengevoerd in de bizarre wereld van Watchmen. 

Alleen om die begincredits al een 9

Slumdog Millionaire

Eens in de zoveel tijd komt er een film langs die je zo'n goed gevoel geeft dat 'ie alle kritiek doet verstommen. Natuurlijk; er is op Slumdog Millionaire best een hele hoop aan te merken. Het spel van de acteurs is vlakjes hier en daar en het verhaal is één groot platgetreden cliché. 

Ik zou zo nog wel even door kunnen gaan, maar ik doe het niet, want Slumdog Millionaire heeft één grote troef; de film heeft een groot warm kloppend hart. Het verhaal van de twee broers Malik, die samen vroeg volwassen worden door het 'dog eat dog' straatleven in de sloppen van Mumbai is op zo'n treffende wijze aandoenlijk en ontroerend in beeld gebracht, dat je alle minpuntjes snel vergeet en voor lief neemt. Verteltechnisch zijn de 'Who wants to be a Millionaire' kwis, en de vragen die de hoofdpersoon Jamal daarin moet beantwoorden, een gouden vondst. Met elke kwisvraag gaan we met Jamal terug naar het moment in zijn jeugd waarop hij het antwoord op die vraag leerde, waardoor er een spannende en meeslepende raamvertelling ontstaat.  Een prachtig modern sprookje en een film om onmiddellijk in je hart te sluiten. Een triomf!

Een welverdiende 8

PS: On a more personal note vond ik het een keer leuk om een hoofdpersoon te zien die het meisje wint door het spelen van een kennisspelletje... Hulde aan alle 'unsung heroes' van de trivia!

Friday the 13th

Compleet overbodige hervertelling van de cult-slasher uit 1980, waarin tevens rijk wordt geciteerd uit de vele vervolgfilms. Wat deze re-make in vredesnaam meent toe te voegen  aan een compleet uitgewoonde  horror-franchise is mij een compleet raadsel. Of het moeten de verkapte moraliserende levenslessen zijn die de hedendaagse jeugd (want voor deze demografische categorie is deze film hoogstwaarschijnlijk bedoeld, en daarin verschilt 'ie niet veel van zijn illustere voorgangers) op zeer simplistische wijze krijgt voorgeschoteld; 

1. wiet roken kan dodelijk zijn

2.seks voor het huwelijk ook

3.meisjes hebben ook orgasmes

Wat verder nog opmerkelijk was, was het feit dat de, duidelijk voor de vorm aan het script toegevoegde minderheden, een zwarte en een aziatische jongen, beiden single waren en beiden de comic relief in het gezelschap vormden. Zeer merkwaardig. 

Om te huilen zo slecht deze film.

Een 2.

The Wrestler

Intiem, bijna teder portret van een aan lager wal geraakte, uitgerangeerde Pro-wrestler op leeftijd, mooi neergezet door Mickey Rourke, die hier misschien wel een letterlijk op zijn lijf geschreven rol vertolkt. We volgen de hoofdpersoon van dichtbij, bijna op de huid gefilmd, en zien hem 'worstelen' met zijn dochter (die niks van hem wil weten) een paaldanseres waar hij de hots voor heeft ( zij is net als hij op leeftijd en eigenlijk uitgerangeerd) een lullig baantje in de supermarkt en nog meer banale details van een leven aan de zelfkant van het bestaan. 

De kracht van deze film zit hem in het oog voor detail, waarmee de lulligheid van het pro-wrestling circuit anno nu wordt getoond. In de jaren 1980 trok dit fenomeen waarschijnlijk volle zalen. Hedentendage is het gedegradeerd tot een marginaal soort vermaak dat zich afspeelt in ranzige buurtcentra en congreszaaltjes. 

Zwakte van de film zit hem in het feit dat het script zich ontwikkelt  volgens de platgetreden paden van dat typische Amerikaanse fenomeen; de sportfilm. De held van weleer gaat ondanks alle tegenslag proberen nog één keer te vlammen in een poging zijn oude glorie te doen herleven, al koste het hem zijn kop. Een inwisselbaar verhaaltje dat we al honderden keren hebben zien langskomen. Jammer, want met een origineler script was het waarschijnlijk een heel goede film geweest in plaats van 'slechts' een sympathieke.

Een 7.

The Curious Case of Benjamin Button

Oef! Wat een lange zit, dit, zich traag voortslepende relaas van een man die omgekeerd leeft, dwz, hij wordt als oude man geboren (tenminste, als kind in een oud lichaam) en sterft uiteindelijk als,weer kinds geworden, baby. Op zich en sterk absurd gegeven maar merkwaardigerwijs niet echt veel aandacht aan wordt besteed. Het personage Benjamin Button lijkt eerder een kapstok waaraan een met brede stroken geschilderde kroniek van de twintigste eeuw wordt opgehangen. Hij lijkt een flets 'lijdend voorwerp' dat zich slechts laat inkleuren door de personages die hij op zijn omgekeerde levenspad ontmoet. Het eerste uur is dit best amusant en zitten er mooie scènes in (met name die van zijn tijd op de sleepboot van Captain Mike) maar nadat de film zich verder voortsleept, en het besef je als kijker je begint te dagen 'that you're in it for the long haul' wordt het naar het einde toe een vrij tergende ervaring.

De film blijft op alle terreinen vlak en ééndimensionaal en verwordt langzaamaan tot één groot kitscherig cliché. Met name het centrale liefdesdrama, tussen Benjamin en zijn grote liefde Daisy, het 'hart' van de film, is onovertuigend en snurkverwekkend saai.  Tevens lijkt elke sleutelscène uit deze film zich letterlijk te spiegelen aan een volstrekt identieke variant uit de film Forrest Gump (zelfde scenarioschrijver). Nou was die film óók één groot en lang Norman Rockwell prentenboek, maar daar viel nog een hoop in te lachen. Bij Benjamin Button was dat echter niet het geval. How curious indeed....

Gisteren nog een 6,

nu, in the cold light of day.....slechts een 5

Valkyrie

"maar Oma, er waren toch ook goede Duitsers?" "ja jongen, die hingen we apart" is zo'n soort 'moffenmopje' dat ik wijlen mijn grootmoeder weleens heb horen maken. En natuurlijk waren die d'r wel. Het verhaal van kolonel von Stauffenberg's mislukte moordaanslag op de Führer is er een die wellicht het meest tot de verbeelding spreekt. Ruim zestig jaar na dato kunnen dit soort verhalen eindelijk worden verteld. Maar zijn dit soort verhalen nog urgent? Nu ben ik persoonlijk van mening dat men niet genoeg kan leren en weten over de Tweede Wereldoorlog, een gebeurtenis die ons, heden ten dage op allerlei vlakken beïnvloed. Maar dan moeten die verhalen wel op een manier verteld worden die recht doet aan de geschiedenis. Het zwakke van Valkyrie zit hem daar nu juist in dat de samenzwering tegen Hitler niet goed genoeg wordt gemotiveerd. De filmmakers gaan er vanuit dat we (met hindsight is dat natuurlijk makkelijk) meteen begrijpen dat iedereen Hitler een rabiate enge klootzak vindt, inclusief een aantal generaals. Zij die zich tegen hem keren zijn automatisch helden, omdat ze louter een nobel doel zouden nastreven , het vermoorden van een wrede dictator. Op het moment dat Tom Cruise (als een houten klaas in zijn rol als von Stauffenberg) instapt bij de andere samenzweerders is die samenzwering al een tijdje aan de gang en het wordt dus niet duidelijk wat de individuele motieven precies zijn. Daar laat de film mijns inziens wel een kans liggen om écht wat te vertellen over het wel en wee in het Derde Rijk. In plaats daarvan volgt er een minutieuze spionage-thrillerachtige uiteenzetting van de uiteindelijk noodlottige bomaanslag, die dus niet zo spannend is, aangezien we de uitkomst allang weten. Als politiek-militaire thriller, als analyse van een dictatuur, als spannend jongensboek... eigenlijk faalt de film op alle vlakken nèt, en dat is heel jammer. Neem een thematisch verwante film als bijvoorbeeld Sophie Scholl, die raakt de spijker wél  precies op zijn kop (aanrader trouwens)

Desalniettemin wordt de film gered door de uitstekend spelende, overwegend Britse cast, de prachtige rustige regie en cameravoering en de uitmuntend geresearchede production design en heb ik, ondanks de hier voornoemde kritiek, me geen seconde verveeld. 

daarom toch een 8

 

Frost/Nixon

Zo als er vorige week alvast de zeperd van dit nieuwe jaar was (waar ik gelukkig weer 's niet bij was), zo is er met Frost/Nixon wat mij betreft al een top tien prent. Wat een plezier om naar te kijken! Heel mooi geacteerd door een ijzersterke cast die, zo heb ik mij door Eric laten inlichten, dit verhaal ook in het theater op de planken hebben gebracht, althans een gedeelte van deze cast dan. Vanaf het begin is al duidelijk waar het interview naartoe moet, we kennen immers de geschiedenis. Toch geloof je niet dat het deze gelikte talkshow/game host Frost (Michael Sheen) gaat lukken Nixon (Frank Langella) z'n malle streken te laten toegeven tot het verhaal een plotselinge wending krijgt. Hoe bizar het allemaal ook loopt, ik geloof het van begin tot het eind. Ik ga er niet meer over vertellen, hier moeten de filmclubbers die niet geweest zijn gewoon een keer met hun moppie heen of alleen op een vrije regenachtige middag. 

Een 9!

Righteous Kill

Goed, de favoriete tien van 2008 zijn bekend, we gaan er weer met goede moed tegenaan in 2009. Wat gaat dit jaar ons op cinematisch vlak brengen? Hopelijk krijgen we weer lekkere, mooie, spannende en ontroerende films voorgeschoteld.... De eerste dinsdagfilm van dit jaar was er in ieder geval eentje die niet in de toptien gaat voorkomen. Het jaar is slechts twee weken jong, maar het valt toch niet te hopen dat we slechtere troep krijgen voorgeschoteld dan Righteous Kill!

Twee acteurs op leeftijd die zich al schmierend en zichzelf parodiërend door een log, verwarrend en dommig, overbodig scenario worstelen, zo vat ik deze luie en slappe productie het best samen denk ik. Snel vergeten maar luidt het devies.

Een 2

Winnaar 2008: Into The Wild - Sean Penn

Voor de filmopdinsdag-crew een opmerkelijke winnaar. Veelgehoorde karakterisering door de jury: 'een emotionele ervaring...' Zeg, we zijn toch geen homo's! Waarom niet No Country For Old Men op 1? En waar is Deathrace gebleven? Niet eens een top tien notering? Nee jongens, face it. Een favoriet in 2006 was Brokeback Mountain...go figure.

Het jaar begon ditmaal zonder film maar met een toast. Minstens zo belangrijk als de film op dinsdag in de Munt is een pint Guinness die daarop volgt in Mulligans. Dus op de winnaar: cheers Sean!