Twilight

'tja, er draaide niet zo veel anders' is het enige argument dat valt aan te voeren voor het moeten aanzien van deze film. Voor de rest was er geen enkele reden op te voeren. We waren ten eerste te oud voor deze film, en ten tweede waren we van het verkeerde geslacht om van deze bakvissen-fantasy te kunnen genieten. 

Zowel boek en onvermijdelijke verfilming daarvan cateren namelijk voor het soort pubermeisje dat gebukt gaat onder allerlei adolescente gevoelens. Het soort dat zich eenzaam en onbegrepen voelt en bij voorkeur gekleed gaat in zwarte gewaden. Beetje gothic dus.

Nou heb ik op zich niks tegen dit genre, als het maar goed gedaan is (zelden het geval overigens; denk aan Buffy, the Craft etc, de enige die iets originelers probeerde was Ginger Snaps). Maar helaas was daar hier ook geen sprake van. Het verhaal was suf, en de karakters waren uiterst voorspelbaar. Het enige lichtpuntje vond ik de sfeervolle locaties, in Washington State. De druilerige bossen en zompige landschappen voegden aan het verhaal echter niet zo veel toe.

Een 4

The Day the Earth Stood Still

Ik zat me gisteren, bij het zien van deze remake van de film van Robert Wise uit 1951, af te vragen wat ik nou toch zo leuk vond aan het origineel. Die film moet je echt in zijn tijdsgewricht zien; WO II is net 6 jaar geleden afgelopen en de VS zijn volop verwikkeld in de Koude Oorlog. Amerika is als de dood voor alles wat communistisch is. Klaatu, de vredelievende buitenaardse boodschapper uit the Day the Earth Stood Still, komt de mensheid waarschuwen om haar zelf-destructieve krachten in te perken en vooral geen oorlog meer te voeren. Hij wil daartoe de VN toespreken (en slaagt daar uiteindelijk ook in) Zijn vredelievende boodschap en de kennis dat we niet alleen zijn in het heelal leiden ertoe dat de mensheid zich verenigt in pais en vree. Halleluja! De film draagt hiermee een heel naïeve, maar sympathieke en hartgemeende vredesboodschap uit. Daarmee vormt de film een welkome afwisseling in de hele rij SF films uit de 50's waarin 'Bugeyed Creatures from Mars' de mensheid bedreigen, en is de film de grootste inspiratie voor Spielberg's latere 'Close Encounters of the Third Kind'. Afgezien van het voorgaande kent de film voor zijn tijd vooruitstrevende special effects, een prachtige glimmend zilveren vliegende schotel en dito robot, en de gebeeldhouwde kop van Klaatu, gespeeld door Michael Rennie in een glitterpyjama.
Kortom, ik zat het me dus af te vragen en ik kwam tot de conclusie dat het origineel (doch lang geleden gezien) verreweg superieur was (zoals helaas ZO vaak het geval) aan deze remake. Anno 2008 zijn we de naïviteit van 50's SF allang voorbij en moet je toch wel met meer 'clout' komen dan dit flinterdunne verhaaltje waarin een jezus-achtige (op water lopende) alien ons komt vernietigen omdat wij als mensheid moeder aarde naar de gallemiezen aan het helpen zijn. De film mist urgentie, plot en (node gemist) humor waardoor het allemaal een oersaaie veel te lange voorspelbare zit wordt. Wie steekt er toch geld in dit soort derivatieve troep en waar blijft degene die weer eens ECHT iets met het genre SF durft te zeggen zoals destijds Robert Wise? Het blijft steeds zo'n gemiste kans en dat is heel frustrerend voor een echte liefhebber zoals ik. Het genre verdient veel beter en meer dan dit.

Ik kom dit keer niet verder dan een heel lullige 1.

Pride & Gloriy

Tja, ik ben 'm eigenlijk alweer een beetje kwijt... erg veel indruk heeft 't dus kennelijk niet gemaakt. Ik dacht nog 'oh ja, zo ging het' maar dan was ik toch weer in de war met die andere film. Het was iets met knokken in de kroeg, bad cops en onwaarschijnlijk veel toevalligheden.

Al met al kreeg ie van mij toch nog een 6.

Body of Lies

Argh! Niet weer zo'n post 9-11 thriller over de War on Terror! Zo'n film die cliché op cliché stapelt, zo'n film waarin er maar twee soorten Arabieren zijn; de zwetende, bomgordeldragende godsdienstwaanzinnige, of de vloeiend engels sprekende, aan Harvard afgestudeerde gentleman, die de Amerikaanse hoofdpersonen (en dus ons,het publiek) moet uitleggen hoe genuanceerd je moet denken over de problematiek in het Midden-Oosten.
De CIA agenten die op de bommenleggende fanatici moeten jagen hebben gewetensnood, want Amerika is nu eenmaal niet zo geliefd sinds de inval in Irak en daar is men zich terdege van bewust. Zucht.. Het doet je haast met weemoed terugverlangen naar de tijden van de Tweede Wereldoorlog of de Koude Oorlog. Het vijandsbeeld was in de bioscoop in ieder geval eenduidiger. Nazi's en Commies waren gewoon lekker slecht (zonder nuance) en konden moeiteloos om zeep worden geholpen. Of het per sé moreel verantwoorde films opleverde is een punt van discussie, maar ze waren in ieder geval leuker om naar te kijken.
De plot van Body of Lies behelst niet meer dan een suffig spionageverhaaltje waar James Bond slechts zijn neus voor zou ophalen en voor de rest wordt er heel veel rondgereden in glimmende SUV's en wordt er erg stoer gebruik gemaakt van moderne technische snufjes. Ondertussen moeten wij een beeld krijgen van de complexe problemen waar de doorsnee terroristenjager mee te maken heeft anno 2008,en hoe wijd verbreid het netwerk van Jihadisten wel niet is. Huuu!!! ENG hoor!!
Ridley Scott is een vakman en kan een mooi shot maken. Het ziet er dan ook allemaal fraai en slick uit. Maar het kan de veel te lange en de zich door mul woestijnzand voortslepende, oersaaie film niet redden.

Een 4

Blindness

Wat gebeurt er als de mensheid ineens wordt getroffen door een mysterieuze epidemie die blind maakt? Het nivelleert rangen, standen, ras, geloof en afkomst. Iedereen is ineens een wankelend slachtoffer en het flinterdunne laagje beschaving dat ons mensen siert slijt er heel snel van af. De mens verwordt tot een opportunistisch beest. Dit thema is natuurlijk niet nieuw maar het is een thema dat tot de verbeelding blijft spreken. Niet in de laatste plaats omdat het altijd erg 'close to home' aankomt ; het roept onherroepelijk de vraag op 'wat zou ik doen in zo'n situatie?' of beter nog in het geval van dit verhaal: "wat zou ik doen indien ik de enige was die kon zien in een stad vol blinden?"
De hoofdpersoon van Blindness (sterke rol van Julianne Moore) stelt zichzelf die vraag niet, haar rol is onbetwist die van verzorger van de behoeftigen. Zo zeer voelt ze zich betrokken bij het lot van haar (blindgeworden) echtgenoot dat ze zich zelfs laat opsluiten bij de zeer besmettelijke patiënten, schijnbaar zonder enige angst dat ook zij zelf besmet zal worden. Haar worsteling met haar nieuw gevonden macht over haar blinde medemens en haar automatische rol als leider van hen die haar tot morele keuzes dwingt, vormt het hart van de film. Deze worsteling wordt op de spits gedreven in het gevecht om macht met de 'King of ward 3" en zijn kornuiten. Blinden die zich ontpoppen tot machtswellustelingen die zich met geweld en verkrachting de macht willen toeeigenen.
Uiteindelijk overleeft het goede en het hoopvolle. "we are lucky to have a leader with VISION" merkt één van de blinden eufemistisch op nadat ze zijn ontsnapt uit hun gevangenis.

Ik heb vrij recentelijk het boek Stad der Blinden van José Saramago nog gelezen, en het is altijd lastig om dan een film te zien die vrij letterlijk het pad van het boek volgt. Mijn conclusie is dat ik het een uitstekende verfilming vond die de juiste keuzes op het juiste moment maakte. Mooi rustig verteld en goed van sfeer en opbouw, en gelukkig wars van sensatiezucht in de wat meer viscerale scènes.

Mooie,sfeervolle film en onbegrijpelijk dat 'ie zo'n slechte roulatie heeft gekregen.

Een 8

Burn After Reading

Typisch soort plotloze, zwarte 'comedy of errors' waar de Coen Bros patent op lijken te hebben. Een film die eigenlijk helemaal nergens over gaat. Een grote 'clusterfuck' zoals J.K. Simmons opmerkt in de briljante eindscène (misschien wel de beste scène uit de hele film, in ieder geval DE beste slotscène in ANY film die ik de laatste tijd heb gezien)
Waar de film een beetje misgaat is in de te kluchtig spelende cast. Met name het geschmier van Malkovich, McDormand en Pitt gaat heel erg irriteren na verloop van tijd. Was het niet een veel betere film geweest als het allemaal wat onderkoelder gebracht zou zijn? De evidente humor zou wellicht veel beter zijn aangekomen dan nu het geval was. Af en toe leek het wel een toneelstuk van John Lanting.

Laten we wel wezen, een film van de Coens is altijd een belevenis. Er zijn in mijn optiek geen 'slechte' Coens, alleen maar 'minder goede' Coens. Na de brute kracht van de verpletterende voorganger 'No Country For Old Men' (ik heb nog steeds geen woorden voor de mate van bewondering die ik heb voor die film... niet in de laatste plaats ook omdat ik me nu door het taaie oeuvre van Cormac McCarthy aan het ploegen ben..een huiveringwekkende reis! Maar goed, ik dwaal af) lijkt Burn After Reading een Coens' "light". Dat ze maar weer snel met een nieuwe, serieuzere film gaan komen.

Een 7

Quantum Of Solace

We waren het er eigenlijk unaniem over eens dat Daniel Craig een goeie nieuwe 'zakelijke' Bond neerzet.
Alhoewel niet geheel traditiegetrouw qua humor van Moore of Connery wel een hele stoere Bond.
Volop mooie actie met het betere gooi en smijtwerk, je krijgt geen seconde om bij te komen tot het eind.
Het enige minpuntje vond ik (alweer) die schokkerige close ups in sommige actie scènes zoals de boot achtervolging maar ook dat is denk ik iets wat bij deze tijd hoort en waar ik als 40 plusser te langzaam voor geworden ben. Of komt dat nou omdat we altijd zo met onze neuzen op het doek zitten?

Nou ja, al met al toch een verdiende 8.

Eagle Eye

Tijdens het zien van deze film spookte er de hele tijd een zinnetje door mijn hoofd van Neil, de hippie uit de comedyserie The Young Ones: "TECHNOFEAR!!! The Machines are against us, man!!" Eagle Eye is namelijk niets anders dan zo'n ouderwetse tech-scare thriller, in dezelfde traditie als bv. 'Wargames' ,'the Net' of 'Enemy of the State' (en alle films van Michael Crichton). Supercomputers regeren ons leven en houden ons in de gaten! Via onze mobieltjes, computers, creditcards registreren ze alles!
Alleen bejaarden maak je daar echt bang mee anno 2008, mij in elk geval niet.

Viel er dan niks te beleven in deze film? jawel, Shia LeBoeuf doet erg zijn best. Zijn timing en delivery zijn van dien aard, dat het nooit vervelend wordt om hem aan het werk te zien. Maar ook hij moet uiteindelijk capituleren aan het potsierlijke script, een script dat als je er even wat beter over nadenkt, in elkaar zakt als een slechte soufflé. Als je per sé een omnipotente supercomputer (die werkelijk ALLES kan, maar er vooral genoegen in lijkt te scheppen ALLES zo OMSLACHTIG en INGEWIKKELD mogelijk te doen) in je film wil hebben dan moet je daar mijns inziens ietsje beter over nadenken, wil je het echt spannend maken.

Een 5

Death Race

Het moet gezegd; ik had hele lage verwachtingen van deze flm. Na het zien van de zoveelste derivatieve pruts-remake had ik mezelf mentaal voorbereid op 90 minuten ergernis. Maar wat schetste mijn verbazing: Death Race was geweldig! Aan verhaal of plot werd (gelukkig) niet veel tijd besteed. Een korte uitleg van wat de bedoeling was (bajesklanten die moeten racen tot de dood in zwaarbewapende auto's) en een korte intro van de held (economisch acterende en zwaar afgetrainde Jason Statham) gevolgd door wat bijeengeraapte gevangenisfilmclichés, en weg waren we! Vroemmm! En beng, pats, knal! Voordat je 'supercharger' kon zeggen was het alweer voorbij en zaten we lekker aan de Guinness.

Waren alle dinsdagfilms maar zo....

Een 8

Tropic Thunder

De eerste minuten van deze, naar mijn mening, zeer geslaagde Hollywood-spoof, zijn briljant. In een aantal nep-trailers zien we de hoofdrolspelers al langskomen in rollen die ze in eerdere films hebben vertolkt. Deze trailers zetten meteen de toon voor wat komen gaat: een parodie op De Grote Hollywood Studio Productie alsmede de race voor de Oscars en alles en iedereen wat daarbij hoort. Het verhaaltje is flinterdun, maar ware het dikker geweest dan had het het spervuur van zeer tot minder geslaagde grappen maar in de weg gezeten. Jack Black en Robert Downey jr. stalen wat mij betreft de show, maar de echte klasse van deze naar screwball neigende komedie zat hem toch echt in het messcherpe oog voor detail. Verborgen onder het gebulder van de onderbroekenlol zaten er veel kleine vileine grapjes, zoals bijvoorbeeld het feit dat de beroemde vietnamveteraan eigenlijk een oplichter bleek te zijn ("you're the Milli Vanilli of patriots!") Ik heb met volle teugen genoten.

Een 8

3:10 to Yuma

"The Western is the only true American artform" heb ik Clint Eastwood eens in een interview horen zeggen (hetzelfde zei hij ook een keer over jazz, maar wellicht geldt het voor beiden) en hij heeft misschien wel gelijk. Al bijna een eeuw blijft de Western tot de verbeelding spreken en het genre is in al zijn aspecten volledig uniek. Wat maakt de Western een Western? Issues als goed en kwaad en moraal worden opgevoerd op het scherpst van de snede, alles geprojecteerd tegen een achtergrond van weidse landschappen en overweldigend natuurschoon. Het roept een nostalgie en een verlangen op naar een tijd waarin het leven simpeler was en de keuzes in het leven makkelijker.

De Western is als genre tot alle mogelijke hoeken en gaten uitgemolken. Het hele genre is zo'n cliché geworden dat alle ingrediënten zich bij iedere aardbewoner inmiddels diep in het onderbewuste hebben genesteld.
En toch, en toch is het leuk als er weer eens een regisseur zo moedig blijkt om weer eens zo'n bak clichés ter hand te nemen en er zijn eigen draai aan te geven, weliswaar in een remake, maar toch...

En wat een lekker vette Western is 3:10 to Yuma geworden. Wat wil je ook, met Christian Bale en Russel Crowe tegenover elkaar in beide hoofdrollen? Eigenlijk spelen ze beide één andere kant van hetzelfde personage, en daarin schuilt ook de kracht van deze film. De boef herkent iets van zichzelf in de goeierd, en vice versa. Zodoende bereiken ze beiden een soort verlossing aan het einde (erg christelijk van thematiek, maar ook dat hoort nu eenmaal onlosmakelijk bij het genre)
Er waren hier en daar wat scriptzwaktes en de supporting cast vond ik hier en daar wat kleurloos, maar daar stonden dan weer uitmuntend gemonteerde vuurgevechten tegenover. Overigens was het wel een echte kerelsfilm, want de vrouwenrollen waren zo goed als non-existent.
Al met al helemaal geen slechte film en de lekkerste western die ik zag sinds 'Open Range'
Een 8

Wanted

Aardig en flamboyant Hollywooddebuut van de Kazakh Timur Bekmanbetov. Ik zag heel veel de dezelfde shots en stunts langskomen als in zijn eersteling Nochnoi Dozor (Nightwatch) Ook het verhaal toonde grote overeenkomsten: een antieke 'brotherhood' die in het geniep de mensheid beschermt tegen de machten der duisternis.In Wanted was het doel van de 'Fraternity' wellicht moreel wat onduidelijker.Het waren in dit geval agenten van het Noodlot. Een weefgetouw zorgde voor de namen van de slachtoffers. Waar je vooral je vraagtekens bij kon zetten was de premisse dat de hoofdpersoon ongestraft messteken, muilperen en kogels kon incasseren en alleen maar in een badje gesmolten was hoefde te gaan zitten om van zijn wonden te genezen. Typisch een gegeven voor de videogamegeneratie. Game Over en plop, een nieuw leventje... Ook is het moreel dubieus te noemen om een bestaan als huurmoordenaar af te schilderen als wenselijk boven dat van een kantoorklerk. Het enige moment dat de hoofdpersoon als 'fledgeling assassin' gewetensnood krijgt over zijn 'destiny' krijgt hij een slap verhaaltje te horen over hoe belangrijk hun werk wel niet is om 'duizenden onschuldigen' te redden. Nou ja, qua verhaal was het allemaal wat dunnetjes. Wel zeer te genieten waren de over the top stunts (vooral die met de auto's) en het spel van James McAvoy, vooral in het eerste stuk van de film. Later werd het allemaal wat slepender en serieuzer.
Wat ik verder nog erg verfrissend vond, was de wat gruizige art-direction. Alles was een beetje viezig. Hoogstwaarschijnlijk had dat te maken met de Kazachstaanse achtergrond van de regisseur.

Geen hemelbestormende rolprent, wel een blijk van kunde en vakmanschap van een regisseur waarvan we in de toekomst vast nog vaker gaan horen. Geef hem de volgende keer een beter script.

Een 7

Hellboy 2

Het gebeurt zo vaak in de cinema: een regisseur scoort een onverwachte hit met een film waarvan niemand waarschijnlijk gedacht had dat 'ie het zo goed zou doen bij een groter publiek. De ontstaansgeschiedenis van dit soort films gaat vaak gepaard met eindeloos gebakkelei met geldschieters en studio executives die het project maar niks vinden. Dat zo'n film dan toch uiteindelijk het licht ziet heeft veel te maken met de visie van de regisseur die echt gelooft in zijn eigen gelijk. Hij logenstraft uiteindelijk de critici door bakzeil te halen aan de box-office. Tegen de tijd dat een volgend project zich aandient, staat iedereen, die voorheen de deur gesloten hield, ineens klaar met grote zakken geld en garandeert men de regisseur volledige creative vrijheid. Men heeft hier immers te maken met een genie, een 'visionary director'. Toch?

We zien dit zo vaak gebeuren, en het zijn er maar weinigen die zich, nu ze ineens geen creatief gevecht meer hoeven te voeren, zich weten in te houden en niet de toegestroomde miljoenen te verkwisten.

Zo is het ook helaas met Guillermo Del Toro het geval. Bij het zien van Hellboy 2 galmde er maar één woord door mijn hoofd: DUUR! DUUR! DUUR! Nu zou dat niet zo'n probleem hoeven te zijn, ware het niet dat de film ZO ONTZETTEND saai en tergend verliep, dat 'ie bijna niet was uit te zitten. Keer op keer werd getracht het zeer zwakke en infantiele script te verbergen achter een hoofdpijnveroorzakende barrage aan de meest uitheemse wezens en monsters. De meest bizarre creaturen bleven maar op ons worden afgevuurd, in dien mate dat na al tien minuten de verveling danig toe begon te slaan. De arme, met latex bedekte hoofdrolspelers (het zal je beroep maar wezen; 5 uur in de schmink, om daarna de meest suffe one-liners uit de filmhistorie te moeten opdreunen) probeerden zich nog met verve door het broddelwerk te worstelen, maar het mocht niet baten. Helaas voor del Toro: hij mag dan een 'visionary director' zijn, in de beperking herkent men de meester.

Een 4

Midnight Meat Train

Eén pluspunt aan deze film was in ieder geval dat we één van de slechtste liefdesscenes ooit hebben gezien. Picture this: een  huilende man met een camera en een meisje dat zich voor hem uitkleed. En dat dan heel slecht.

Wie weet nog een slechtere liefdesscene op te noemen? En dan niet die scene van diezelfde man die dat meisje van achter neemt tegen de counter van een snackbar, want die zat ook al in deze film. 

Clive Barker vond de film trouwens wel goed, wat heel vreemd is, want Clive Barker kan goed schrijven en dit was een hele slechte film. Zelfs Mikko vond hem slecht, en die kan best veel hebben.

Een 4 dus.

X-Files: Ik Geloof Het Wel

Eigenlijk was de film gewoon een extra lange aflevering van de serie, en helaas niet de beste. Het ging vooral om de relatie tussen Scully en Mulder, waar nu dan eindelijk het laatste woord over gezegd is. Ze blijven sympathiek, maar jammer dat het zo lang geduurd heeft, want nu voelt het een beetje als mosterd na de maaltijd.

Een 6.

WALL•E

Over de technische aspecten van WALL•E hoef je het eigenlijk niet eens te hebben. De onwaarschijnlijk mooie, mede door cameraman Roger Deakins vormgegeven beelden van een desolate Aarde, het geniale geluidsontwerp van Star Wars-veteraan Ben Burtt, het prachtige Character Design, de welluidende muziek van Thomas Newman... alles is perfect verzorgd. En, geheel in Pixar-traditie, totaal ondergeschikt aan het verhaal. Zie andere plaatsen voor een synopsis.

Liefde. Het gaat over Liefde.

Ik kan er niets aan doen: sinds ik deze film heb gezien krijg ik spontaan een brok in m'n keel als ik eraan herinnerd word, bijvoorbeeld door bovenstaande poster. Die kleine robot heeft me echt ontroerd, en ik mis 'm een beetje.

Persoonlijk kan ik één en ander leren van de manier waarop WALL•E liefdevol omgaat met eenzaamheid, teleurstellingen en tegenslagen. De boodschap van de film is wat mij betreft dan ook geen ecologische, maar een filosofische.

Heel even moest ik zelfs denken aan de gedachtenexperimenten van filosoof Daniel Dennett, toen een aantal van WALL•E's belangrijke onderdelen werd vervangen en hij zich niets leek te herinneren van al het voorafgaande. Immers, waar bevindt zich de Ziel? Is het te zoet om te suggereren dat ze gevoed wordt door Liefde? Vast wel, maar je moet wel een hardvochtige cynicus zijn om niet te vallen voor WALL•E's reactie als hij zich realiseert dat hij eindelijk EVE's hand vastheeft.

Een film met een Ziel, en Liefde in elke pixel.

Een 10.

The Mummy: Tomb of the Blahblahblah

Er was een soort ei van Shangri-La, heel belangrijk, en ik vond de manier waarop Brendan Fraser dat aan de valsspelende professor gaf wel leuk. Dat was voor mij, vrij vroeg in de film, het absolute hoogtepunt.

Kortom, een 2.
Zand erover.

The Dark Knight

"Why so serious?" vraagt the Joker zich een aantal keren af in deze film. Wat mij betreft een terechte vraag, die ook mij geregeld door het hoofd spookte, want deze nieuwe installment in de Batman franchise is niets minder dan dat; erg 'SERIOUS'. Zo erg zelfs dat de film af en toe bijna bezwijkt onder haar eigen zelfimportantie en pretentie. De stijl van vertellen leunt erg op de manier waarop Frank Miller de Batman een nieuwe gedaante gaf met "the Dark Knight" strips uit 1986. Een far cry van de koddige, campy caped crusader die we kennen van de eerdere strips en de tv serie. Deze Batman (net zoals in de vorige:'Batman Begins') is grimmiger dan ooit, getormenteerd en duister.
De film is wat aan de lange kant, maar er valt veel te genieten. Prachtige actiescènes en zenuwslopende achtervolgingen met de Batmoblie (wat een lelijk ding blijf ik dat toch vinden!) Maar de absolute ster is niet Batman (die vreemd genoeg aan een keelontsteking leek te lijden) maar zijn aartsvijand the Joker, gespeeld door (wijlen) Heath Ledger. The Joker krijgt met deze meesterlijke vertolking zijn definitieve vorm. Maniakaal, knettergek, onberekenbaar en gewetenloos is hij. De rillingen liepen me over de rug! Ledger is dood, ik ben dus erg benieuwd welke acteur deze rol gaat overnemen. Er bestaat natuurlijk geen twijfel dat men nog wel even doorgaat met deze nieuwe, zeer succesvol gebleken Batmanformule. Welk kleurrijk tuig kunnen we nog verwachten in de toekomst? The Penguin? The Riddler? Catwoman? En Komt Robin ook terug? Werd er misschien naar gehint dat het zoontje van comissaris Gordon die rol gaat vervullen? Wij wachten het af....

Een 8

The Strangers - huilen met de pet op om home video's

Bryan Bertino, debuterend schrijver en regisseur van 'The Strangers', heeft een soort remake gemaakt van 'Ils', een prachtige en doodenge Franse film waarin een stel in hun eigen huis geterroriseerd wordt door een groepje onbekenden.

De eerste akte is veelbelovend. De moeizame relatie tussen de geliefden wordt mooi neergezet, de sfeer is onheilspellend en er zijn een paar aardige schrikeffecten. Maar gaandeweg wordt duidelijk dat er niet echt een idee achter de film zit. Het is de maker slechts te doen om het effect van het moment, en hij stelt zijn onmiskenbare talent volledig in dienst van het pijnigen van zijn personages en zijn publiek. Soms kun je in een film de ziel van de maker zien. Of, in het geval van Bertino, het gebrek eraan.

Ook worden de slachtoffers met de minuut dommer en passiever, waardoor het er uiteindelijk niet echt meer toe doet dat ze allebei een mes in hun buik krijgen. O, was dat een spoiler? Jammer dan. Deze film moet toch vermeden worden. Het einde, waarin nog even een stel mormoonse jongetjes wordt opgevoerd, is ronduit een belediging voor het publiek.

Even geleden stond op deze plek een mooie bespreking van Michael Haneke's 'Funny Games', ook al met een vergelijkbaar verhaal. Die film had wèl een filosofie, en kan gezien worden als een schitterende kritiek op nihilistische, sadistische troep als 'The Strangers'.

Een 1.

The Incredible Hulk

Ik zal het kort houden: Het enige leuke aan deze film was het zinnetje: "HULK....SMASH!" Uitgesproken aan het bittere einde van dit wangedrocht van een rolprent. Driewerf Bah!

Een 3

(Forgotten) Sarah Marshall

Sommige films vergeet je gewoon wat sneller. Dan waren de karakters misschien niet zo interessant, of zat er niet echt een heel sterk idee achter. En dan kan je onderweg best gelachen hebben, al was het maar om een blote piemel. Helemaal niks mis mee. 

Maar toch: deze film was van de makers van "The 40 Year Old Virgin" en "Knocked Up". Die waren toch heel leuk?  Dan verwachten we toch meer?

Nee hoor, want "van de makers van ..." is  standaard filmtaal voor "iemand uit de crew mag meeliften op het succes van...", of  "de producenten willen nog wat geld verdienen aan...". Dat kennen we nog wel van belabberde komedies "van de makers van There's Something About Mary" of "the team that brought you When Harry Met Sally". En dat terwijl dit fenomeen al 20 jaar geleden belachelijk werd gemaakt bij de aankondiging van The Naked Gun. Die was namelijk "from the brother of the director of Ghost". Maar dat was dan wel waar...

een 7.

In f*cking Bruges!

Hè hè... Eindelijk eens een leuke rol van Colin Farrell! Deze film bewijst dat de acteur stelselmatig wordt gemiscast voor verkeerde rollen. In deze film is 'ie meesterlijk op dreef en zeer op z'n plaats als een, door schuld getormenteerde, 'fledgeling' huurmoordenaar, die door zijn baas naar Brugge is gestuurd, omdat 'ie per ongeluk een jochie heeft neergeknald tijdens zijn eerste klusje. Brendan Gleeson speelt zijn oudere compagnon. Meteen duidelijk is hoe de oudere, door de wol geverfde hitman zich opwerpt als mentor en beschermeling voor de jongere Farrell. De chemie tussen de twee acteurs werkt wonderwel en de droogkomische dialogen in onvervalst 'Dublinese' zijn bij vlagen hilarisch.

Als de werkelijke reden voor het bezoek aan Brugge zich aandient neemt de film een wat grimmiger wending, althans dat is de bedoeling. Mijns inziens boet de film in het laatste stuk wat aan kracht in. Niet zozeer door het centrale gangsterverhaal (Ralph Fiennes als capo Harry Waters is geweldig op dreef) maar door de in mijn ogen nogal knullige mise en scène en de diverse sullige bijrolletjes (o.m. van Thekla Reuten) wat een aantal bijna Dick Maas-achtige, onbeholpen stukjes tot gevolg heeft. In schril contrast staan deze tot de acteerprestaties van de drie hoofdpersonages, en de gedachte dringt zich op dat als dit drie mindere acteurs waren geweest er niet zo heel veel was overgebleven van deze film.

Een 7

Shit Happens

Het begint vrij onheilspellend: een meisje in Central Park dat een breinaald in d'r nek steekt, en dan is de film pas zo'n 30 seconden bezig. Daarna volgen ook nog wat ontregelende scènes, als er een aantal bouwvakkers van een gebouw afduiken en op straat te pletter vallen. Een prima begin voor een spannende film van Shyamalan zou je zeggen. Niets is echter minder waar. De eerste minuten, daar blijft het bij. Meteen zodra de hoofdpersonen zijn geïntroduceerd verzandt het verhaal in een potsierlijke vertoning, die behalve zeer ongeloofwaardig, ook nog eens HELEMAAL niet zo enerverend of spannend zijn als die eerste paar minuten. De film gaat vooral mank aan een kinderlijk, ondoordacht script, waarin de hoofdpersonages doelloos lijken rond te dwalen. De chemie tussen de hoofdpersonages is nihil, ondanks de er met de haren bijgesleepte huwelijkscrisis, die beiden iets meer gravitas had moeten meegeven.

Een hopeloos stomme, overbodige en slechte film.
Een 3.

Funny Games U.S.

Ik hou van horror, en ook van expliciete horror, waarin de ledematen en bloedspetters in het rond vliegen. Voor mij is de scheidslijn tussen feit en fictie echter heel erg duidelijk. Van écht geweld gruw ik, word ik fysiek letterlijk onpasselijk van. Voor mij werkt geweld in films louterend. Door de fictieve uitspatting kan ik mijn eigen frustraties, demonen en angsten te lijf, blijf ik een compleet mens, kortom ik heb het af en toe nodig, als een shot van een of andere drug. Lekker.

Funny Games is verre van lekker. Ik wist van tevoren waar de film over ging maar wilde zelf aanschouwen of het "nu allemaal zo vreselijk erg" was zoals mij was voorgespiegeld. Immers, de vorige versie draaide alleen voor een select arthouse publiek, een publiek wat makkelijk te shockeren is met expliciet filmgeweld. Ik, als doorgewinterde horror-buff kan wel tegen een stootje.

Funny Games is naar en meedogenloos. De film laat op kurkdroge, vrij nihilistische wijze zien hoe kwetsbaar mensen zijn als ze uit hun veilige wereldje gehaald worden. Knap genoeg zonder een opgeheven vinger is het een zeer moreel betoog over onze zucht naar sensatie en geweld. Hij laat goed zien hoe ingrijpend en vernederend het voor de slachtoffers is, kortom, hij ontkracht de mythe van filmgeweld compleet en doorbreekt de 4e magische dimensie van film door zich af en toe rechtstreeks tot de kijker te richten. Het is ook op die momenten dat je in de gaten krijgt dat de 'Funny Games' voornamelijk worden gespeeld met ons, het publiek. Wij hebben immers betaald om dit te zien, en lopen niet weg. We hopen op een happy end, dat de boeven (meesterlijk gespeeld trouwens) hun verdiende loon krijgen, maar niets van dat al. Er rest niets dan leegte.

Ik vond het een erg goede film, van een zeer betrokken en moreel regisseur en hoewel de boodschap aan mij wat voorbij gaat (ik vind het een wagenwijd openstaande deur) toch een 8.

El Orfanato

Mooie, sfeervolle, enigszins trieste spookhuisfilm. De eerste akte was sterk, met een mooie spanningsopbouw en een paar goed geplaatste schrikmomenten. Daarna zakte het een beetje in maar naar het einde toe werd het allemaal weer goedgemaakt. Het verhaal was wat rommelig en warrig, en er zaten wat te veel nodeloze bijfiguren in. Ook ging het af en toe vet richting kitsch, met name de nogal aanwezige dweilerige soundtrack ging behoorlijk 'overboard' wat dat betreft.
De scène vlak voor het einde (ik zal niks verklappen voor degenen die hem nog willen zien) greep me naar de keel en ik voelde de traantjes prikken, maar dit kwam voornamelijk omdat ik zelf net vader ben en momenteel erg gevoelig ben voor films over kindjes en doodgaan (daar verklap ik toch niks mee?)

Een 7

Indiana Jones and the Kingdom of the Bored Out of my Skull

(tja.. als Barry het niet doet dan schrijf ik die recensie wel)
George Lucas en Steven Spielberg zijn verantwoordelijk voor de revival van het actie-avontuur genre in Hollywood. Sterker nog: ze bewezen dat er massa's mensen op SF en actiefilms afkomen, mits je ze goed maakt. Kortom, ze herdefinieerden de blockbuster en de manier waarop Hollywood tegen genrefilms aankijkt. B-films werden ineens A-films!

Goed; met Raiders of the Lost Ark (wat op zich weer een hommage was aan de matinee-films uit de jaren '30 en '40) creerden ze een heel nieuw genre. Tot op de dag van vandaag is die film nog steeds onovertroffen. Hij is in de loop der jaren wel vaak geimiteerd. King Solomons Mines, High Road to China, Tomb Raider, The Mummy, National Treasure etc, etc.
Wat doe je dan als je Steven Spielberg en George Lucas bent, je staat na twintig jaar eens op en je zegt: 'We gaan weer eens een Indy maken' Je loopt in interviews te pochen van te voren dat je het 'old school' gaat aanpakken, met weinig CGI en zo, en vervolgens maak je een film die nog slechter is dan de slechtste imitatie van het origineel! Is het luiheid? Is het gezapigheid?
Vast staat dat de honger en de urgentie die de jongeheren van toen bezaten nu heel ver te zoeken is. Lucas en Spielberg zijn nu het establishment geworden in Hollywood. Ze hoeven zich niet meer te bewijzen.
Toegegeven, Harrison Ford IS Indy. Hij heeft nog best die vonk, ondanks zijn ouwe beentjes in die slobberbroek. En Spielberg is een vakman, dus er waren best mooie shots. Maar dat alles was verre van genoeg om iets van deze film te maken. Ik heb me vanaf de eerste minuten kapot verveeld. Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull is pure karaktermoord op een van de grootste helden van de recente filmgeschiedenis. Spielberg en Lucas kunnen beter met pensioen wat mij betreft. Laat het maken van dit soort films maar over aan jonge, hongerige talenten, zoals zij ook ooit waren, back in the day...

Een dikke 3

Be Kind, Rewind

Na het prachtige Eternal Sunshine of the Spotless Mind verwachtte ik wel wat van deze nieuwe film van de enigmatsiche regisseur Michel Gondry. De eerste akte was veelbelovend; leuke personages en een lekker weird,absurd verhaal. Vooral de scènes waarin Jack Black tekeer mocht gaan waren erg geestig . Helaas kenterde het verhaal verder in de film en verwerd het geheel tot een herhaling van zetten, gevat in een nogal kitscherig Disney-achtig cliché, waardoor het allemaal snel bij mij de aandacht deed verslappen. Gemiste kans wat mij betreft.
Gisteren in de kroeg een 6, maar nu weggezakt naar een 5

Into the Wild

Jezus, wat een mooie film.

Sean Penn heeft wat mij betreft de perfecte roadmovie gemaakt: een portret van een geniale dwaas, gedreven door een onverzadigbare drang naar vrijheid en ongebondenheid. 

Na afloop was het nog een tijdje stil in de bioscoop (we hadden na 2,5 uur allemaal zin in nog meer) en in Mullies bleek hoeveel lagen en invalshoeken we in de film vonden, en hoeveel we herkenden in de gevoelens en ideeën van de hoofdpersoon. 

Based on a True Story, maar ik raad iedereen aan niet te googlen of te wiki-en, maar er gewoon heen te gaan, en een verhaal een verhaal te laten zijn.

een 10.

Irony Man

Zeer geslaagde Marvel-comics verfilming. Robert Downey jr. steelt de show als de extreem snappy playboy Stark. Knap is om dit soort, toch vrij voorspelbare, vloeipapierdunne verhaaltjes sappig en boeiend te houden. Downey speelt zijn hoofdrol met verve en weet precies de juiste toon te vinden tussen cool en kwetsbaar, met als resultaat dat zijn personage levensecht overeind blijft in de verder vrij absurde premisse van het verhaal. Helaas werkt de chemistry tussen Downey jr.en zijn 'love interest' Gwyneth Paltrow voor geen meter. Ook Jeff Bridges (die er vreemd genoeg als Pierre Kartner uitziet in deze film) als hoofdboef overtuigt niet. Nee, de troef is echt Downey jr, met name in de eerste akte.

Een 8

The Eye

Je hebt het allemaal al eens eerder gezien. Geregisseerd door de 2 die eerder verantwoordelijk waren voor Ils. Die film was beter. Toch zorgen ze er voor dat hun versie van The Eye net even iets anders is dan de meeste Hong Kong horror remakes. Niet veel, maar genoeg. Een prima dinsdag film. Een 7,5

Vantage Point Schmantage Point

Wanneer een film kiest voor voor 6 verschillende perspektieven inzake een gebeurtenis verwacht je natuurlijk meer dan 6 verschillende camera standpunten. Hier niet dus. Nadat je de aanslag voor de derde keer meemaakt begin je je al behoorlijk zorgen te maken dat dit nog 3 maal zal gebeuren... En jawel nog 3 maal. Zelfs een 4e maal waarin alles mirakuleus samenkomt! En dat was het meest frusterende. Namelijk aan het eind van elke herhaling van die aanslag gaven ze iets weg dat op een clou leek. De film begon dan eindelijk een beetje te lopen en hup! weer terug naar het begin. Gaan we weer... Je moet die martelgang dan nog 5 keer meemaken om er achter te komen dat al die aanwijzingen er niets toe deden. Met als gevolg dat je gestraft voelt dat je dit iedere keer moest uitzitten. Je voelt je als Phil Connors en het zuigt... een 2

There Will Be Blood

Raar drama deze film. Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik véél meer had verwacht van deze rolprent, zeker na het lezen van alle 'rave reviews' en na de oscar van D.D. Lewis voor beste hoofdrol. Toegegeven, hij is een een enigmatisch acteur, een echte 'method' acteur, die zijn scripts zorgvuldig kiest, en naar verluidt vier jaar voorbereiding nodig had voor deze rol. There Will Be Blood is dan ook voornamelijk een 'one man show' geworden, iets wat naar mijn mening de film niet echt ten goede komt.
Ik begon me halverwege de film zeer te ergeren aan de vrij hinderlijke maniertjes van de hoofdrolspeler; het rare zelfbedachte accent waarmee hij sprak en de geknepen gelaatsuitdrukking werden na verloop van tijd zeer ergerlijk. Ook de filmmuziek vond ik vreselijk aanwezig en irritant. Wat wel erg mooi was waren de fotografie en de manier waarop het boren naar olie (een vrij hachelijke onderneming zo te zien) er in het begin van de vorige eeuw aan toe ging. Ik had daar eigenlijk veel meer van willen zien.

Al met al geen slechte film hoor, maar niet het meesterwerk wat ik had verwacht.

Een 7

Untraceable

Wat moet je zeggen over een film zonder diepte- of hoogtepunten... Tegenover elke matige keuze stond wel weer een sympathieke. Degelijk geregiseerd en geacteerd, slecht gefotografeerd. Matig of zelfs oudbollig was het idee dat het internet toch wel een gevaarlijke plek is waar cyber-crime in een een handomdraai cyber-slaughter wordt. Oei oei oei...oppassen mensen. Sympathiek is dat de held door Diane Lane wordt vertolkt ipv een of andere blonde bimbo wiens borstomvang haar herseninhoud moet compenseren.

Een 6 (je)

10.000 BC (pak 'm beet)

Wat een leuk idee, 10.000 jaar prehistorie in één film: mammoeten, sabeltandtijgers, pyramiden van Atlantis en enge mannen die op Arabieren lijken. Jammer van die overdreven muziek. En van die opofferingen van helden die je eigenlijk niet zo goed kent. En van die acteurs, en...

Hoogtepunten waren: de blinde man in het gat (wat is er met hem gebeurd? Zit hij daar nog steeds?), de zaadjes die de mammoetjagers mee naar huis kregen (wat groeien ze snel!) en het dorpje van de mammoetjagers, het meest deprimerende dorpje uit de filmgeschiedenis, waar ze dan weer naar terug moeten.

En de nabespreking was erg leuk.

Ik heb lang getwijfeld: een 6 of een 7. Uiteindelijk, na 3 uur, toch een 6.

(Brr)Rendition

Doorbijten was het, twee uur lang bordkartonnen clichés te moeten aanzien. Je zou toch verwachten dat het suffe script door de star-cast wel redelijk vertolkt zou worden: Reese Witherspoon, Jake Gyllenhaal, Meryl Streep, Alan Arkin... toch niet de minste acteurs. Ze wisten zich echter geen raad met dit modderige open-deur verhaal vol oninteressante bordkartonnen personages. Nergens riepen ze emotie op, om van enige empathie met hun lot maar te zwijgen.
Kortom: prutswerk met veel pretentie waar ik niet meer woorden aan vuil zal maken.

Een 4

Stumper

Gaaf joh, ze mochten filmen in het Colosseum, en op de Sphinx! En er zaten echt hartstikke veel helicoptershots in! En special effects! Hoewel: eigenlijk steeds één special effect, het jumpen. Best een saai effect ook, een soort veredelde jumpcut maar dan duurder.

Of komt Hayden Christensen misschien uit de computer? Ik kan nauwelijks geloven dat het een mens van vlees en bloed is. Ik heb 'm weer niet kunnen betrappen op enige inspiratie.

Een 2.

"Fuck the world." - John Rambo, 2008

Ja gasten, hij is terug. En er werd gejuicht in de bioscoop!

Vanaf het begin was duidelijk dat we met een heel grote film te maken hadden. Een film die het niet alleen aandurft de misstanden in Birma aan de kaak te stellen, maar zelfs grote thema's als het bestaan en de rol van God niet uit de weg gaat!

De cynische John Rambo helpt deze keer een groep ongewapende christenen om bijbels naar Birma te brengen. Dat gaat natuurlijk mis: de arme pacifisten worden aangevallen en gevangen genomen door een legertje Birmese soldaten. Echte slechterikken, die vrouwen verkrachten die even daarvoor nog heel erg hun best deden de mannen te vermaken met een dansje. Hun leider houdt zelfs van jongetjes! Gelukkig worden ze gestraft. Door de toorn van God? Nee, natuurlijk niet: door John Rambo en een groepje taaie huurlingen.

Dit gebeurt allemaal overigens zonder een greintje ironie: de film blijkt bedoeld als een vervolg op Apocalypse Now. Toe maar.

We waren weer even helemaal terug in de jaren tachtig, toen één man nog oorlogen kon beslissen. Alleen Stallone krijgt het voor elkaar om de situatie in Birma terug te brengen tot de rauwe essentie: het letterlijk tot pulp schieten van honderden spleetogen, pardon, slechterikken.

Schitterend.
Een 3.

No Country For Old Men

Ik ben al sinds Blood Simple een liefhebber van de eigenzinnige films van de Coen bros. Toegegeven, ze zijn niet allen even sterk, en de laatste twee waren zelfs erg zwak (Intolerable Cruelty, the Ladykillers) maar met deze eerste boekverfilming in hun oeuvre, revancheren de gebroeders zich op majestueuze wijze en maken hiermee misschien wel hun beste film tot nu toe.
Er viel weer volop te genieten van karakteristieke Coen trademarks: rare typetjes, bevreemdende dialogen in "southern drawl", mooie landschapsshots en weer eens een tas met dollarbiljetten (en heel a-typisch: helemaal GEEN muziek).
Alleen: ditmaal leek het of deze eigenaardigheden wonnen aan kracht omdat ze waren ingebed in een erg sterk verhaal over... ja... waarover eigenlijk? Op het eerste gezicht was het een crime-noir verhaal over een mislukte drugsdeal, maar eigenlijk bleek dat maar een kapstok voor een regelrechte 'morality-play', een parabel over geweld,leven en dood en de onafwendbaarheid en de ogenschijnlijke willekeur van het noodlot. Met een prachtig oog voor detail en met inktzwarte, droogkomische humor werd dit verhaal op een beheerst tempo aan ons ontvouwt. Deze film liet me ademloos achter. Zo goed zie je ze misschien één keer per decennium.

Een 10.

PS: Javier Bardem is geweldig als de psychopaat Anton Shigur. Hoe kan je als acteur een personage neerzetten dat tegelijkertijd ijzingwekkend, ontroerend (de sokjes) en dolkomisch is? Een oscar meer dan waardig!!!

Ju(no mean feat...)

.....om een film te maken die zo ontwapenend, lief en wars van enig cynisme is. Een op zich nogal oubollig coming of age drama wordt hier op zo'n overweldigend frisse manier verteld dat je al na de eerste minuten elke reserve laat varen. En wat heeft die Diablo Cody (verantwoordelijk voor het scenario) een scherp oor voor taal! De witty dialogen vliegen je om de oren, uitmuntend gebracht door een prima cast. Ellen Page is verbluffend goed in de titelrol, maar ook de bijrollen waren subliem.
Een film die je warm in je hart sluit.

Een 9.

In the Valley of Elah

In The Valley Of Elah is een film over de nasleep van oorlog. Een thriller, maar nog meer drama. Over het verval of nee, het verdwijnen van menselijkheid bij soldaten. Of wacht, het verval van Amerika, ja daar gaat het over. Oh, en ook nog eens en whodunnit.

Goed, het is een film met veel lagen. Een erg goede film met veel lagen. Tommy Lee Jones speelt briljant. Wat moet het heerlijk zijn voor tekstschrijver als hij weet dat Tommy Lee Jones de lead is. Geen woord meer nodig (kunnen gewoon blijven staken) alleen wat vage aanwijzingen. Verder vertelde ook de prachtige fotografie het verhaal. De aftakeling van een ooit zo welvarende natie geruduceerd tot een land dat moeite heeft de dag door te komen. Een film dat zo weinig woorden nodig heeft en zo veel verteld verdient van mij een 9.

Cloverfield

Zoals Godzilla in het Japan van 1954 een verwerking was van de atoombom op Hiroshima (het was de japanners destijds door de Amerikaanse 'bezetter' verboden zich openlijk te uiten, in wat voor vorm dan ook, over de atoombommen. Een man in een maf monsterpak die een maquette platstampt trotseerde elke vorm van censuur) is Cloverfield voor de VS de verwerking van 9-11? Wellicht gaat deze stelling wat ver, maar de schokkerige handheld beelden uit de film deden ernstig denken aan de journaalbeelden van 7 jaar geleden. Geen terreuraanslag, maar een nietsontziend razend wezen trapte Manhattan stelselmatig in puin. En hoe! Door de 'found footage' gimmick zaten we er als publiek middenin, wat geweldig spannend was. Tot het eind toe bleef de paniek en de spanning hoog. Een heerlijke rollercoasterride! Zou er een nieuw genre geboren zijn? Binnenkort krijgen we twee zombiefilms in hetzelfde stijlidioom te zien; Romero's Diary of the Dead en het spaanse Rec. Wij wachten vol spanning af...

Als minpunt wil ik wel vermelden dat ik in Cloverfield de hoofdpersonen wel erg 'bland' vond, wat tot gevolg had dat ik het helemaal niet erg vond dat ze één voor één het loodje legden. Daar had toch wel wat meer ingezeten naar mijn mening.

Mede daardoor (maar) een 8

NB: voor degenen die het nog niet wisten: De titel "Cloverfield" betekent verder helemaal niks. behalve dan dat het een zogenaamde codenaam is, van de Amerikaanse regering, voor hetgeen er zich in Manhattan af speelt. Eigenlijk is het de naam van de afrit die producer JJ. Abrams elke dag neemt om zijn studio in Santa Monica te bereiken.
Weten we dat ook weer.

AvP 2: Requiem (for a franchise)

"Wat zonde!" bromde filmclublid Mikko gisteren na afloop van Aliens versus Predator 2. En gelijk had 'ie! De film bewijst op tergende wijze wat er gebeurt als briljante concepten eigendom worden van gemakzuchtige en ongeïnspireerde boekhouders (no offense,Mischa!)
Werkelijk alles wat de Alien eng maakt en de Predator cool maakt verwatert tot een treurige herhaling van horrorclichés. Voeg daarbij de meest harkerige cast vindbaar, en een uit de papierbak gevist scenario en de ramp is compleet.
Het enige wat hout snijdt is de titel; "AvP2 Requiem" want bij deze zijn twee prachtige 80's franchises effectief ten grave gedragen.

Een 2.

(S)Hitman

Scripts gebaseerd op computerspelletjes leveren zelden leuke films op, een enkele uitzondering daargelaten. Is het misschien omdat het oorspronkelijke spelletje gebaseerd is op allerlei Hollywood clichés? Als het spelletje dan vervolgens weer dient als basis voor een film ontstaat er een soort rare "kruip door-sluip door" van genreconventies waardoor de film zo plat slaat als een dooie pint Guinness...

Zo is het ook met Hitman. Het betreffende spelletje heb ik nooit gespeeld, maar ik kan me voorstellen dat het erg leuk is om alles en iedereen zelf neer te knallen en te hakken. Om er anderhalf uur naar te moeten kijken is echter een straf. Voeg daarbij een nogal onvolgbaar plot en een irritante prostituee sidekick, en de ramp is compleet.

Een 3 (één puntje extra voor de kleine bijrolletjes; de ober en de kolonel met het te grote pak)