Shit Happens

Het begint vrij onheilspellend: een meisje in Central Park dat een breinaald in d'r nek steekt, en dan is de film pas zo'n 30 seconden bezig. Daarna volgen ook nog wat ontregelende scènes, als er een aantal bouwvakkers van een gebouw afduiken en op straat te pletter vallen. Een prima begin voor een spannende film van Shyamalan zou je zeggen. Niets is echter minder waar. De eerste minuten, daar blijft het bij. Meteen zodra de hoofdpersonen zijn geïntroduceerd verzandt het verhaal in een potsierlijke vertoning, die behalve zeer ongeloofwaardig, ook nog eens HELEMAAL niet zo enerverend of spannend zijn als die eerste paar minuten. De film gaat vooral mank aan een kinderlijk, ondoordacht script, waarin de hoofdpersonages doelloos lijken rond te dwalen. De chemie tussen de hoofdpersonages is nihil, ondanks de er met de haren bijgesleepte huwelijkscrisis, die beiden iets meer gravitas had moeten meegeven.

Een hopeloos stomme, overbodige en slechte film.
Een 3.

Funny Games U.S.

Ik hou van horror, en ook van expliciete horror, waarin de ledematen en bloedspetters in het rond vliegen. Voor mij is de scheidslijn tussen feit en fictie echter heel erg duidelijk. Van écht geweld gruw ik, word ik fysiek letterlijk onpasselijk van. Voor mij werkt geweld in films louterend. Door de fictieve uitspatting kan ik mijn eigen frustraties, demonen en angsten te lijf, blijf ik een compleet mens, kortom ik heb het af en toe nodig, als een shot van een of andere drug. Lekker.

Funny Games is verre van lekker. Ik wist van tevoren waar de film over ging maar wilde zelf aanschouwen of het "nu allemaal zo vreselijk erg" was zoals mij was voorgespiegeld. Immers, de vorige versie draaide alleen voor een select arthouse publiek, een publiek wat makkelijk te shockeren is met expliciet filmgeweld. Ik, als doorgewinterde horror-buff kan wel tegen een stootje.

Funny Games is naar en meedogenloos. De film laat op kurkdroge, vrij nihilistische wijze zien hoe kwetsbaar mensen zijn als ze uit hun veilige wereldje gehaald worden. Knap genoeg zonder een opgeheven vinger is het een zeer moreel betoog over onze zucht naar sensatie en geweld. Hij laat goed zien hoe ingrijpend en vernederend het voor de slachtoffers is, kortom, hij ontkracht de mythe van filmgeweld compleet en doorbreekt de 4e magische dimensie van film door zich af en toe rechtstreeks tot de kijker te richten. Het is ook op die momenten dat je in de gaten krijgt dat de 'Funny Games' voornamelijk worden gespeeld met ons, het publiek. Wij hebben immers betaald om dit te zien, en lopen niet weg. We hopen op een happy end, dat de boeven (meesterlijk gespeeld trouwens) hun verdiende loon krijgen, maar niets van dat al. Er rest niets dan leegte.

Ik vond het een erg goede film, van een zeer betrokken en moreel regisseur en hoewel de boodschap aan mij wat voorbij gaat (ik vind het een wagenwijd openstaande deur) toch een 8.

El Orfanato

Mooie, sfeervolle, enigszins trieste spookhuisfilm. De eerste akte was sterk, met een mooie spanningsopbouw en een paar goed geplaatste schrikmomenten. Daarna zakte het een beetje in maar naar het einde toe werd het allemaal weer goedgemaakt. Het verhaal was wat rommelig en warrig, en er zaten wat te veel nodeloze bijfiguren in. Ook ging het af en toe vet richting kitsch, met name de nogal aanwezige dweilerige soundtrack ging behoorlijk 'overboard' wat dat betreft.
De scène vlak voor het einde (ik zal niks verklappen voor degenen die hem nog willen zien) greep me naar de keel en ik voelde de traantjes prikken, maar dit kwam voornamelijk omdat ik zelf net vader ben en momenteel erg gevoelig ben voor films over kindjes en doodgaan (daar verklap ik toch niks mee?)

Een 7