Ik ging met tegenzin naar deze nieuwste film van Jean-Pierre Jeunet. Zijn vorige twee films (Amélie, Une Long Dimanche de Fiançailles) vond ik niet om uit te zitten.
Dat de regisseur over visuele flair beschikt valt niet te ontkennen; ook Mic Macs zit vol met meer en minder geslaagde vondsten. Echter; het hysterisch, franse tempo waarmee een en ander wordt afgewisseld (denk aan oude films met Louis de Funès en Bourvil) is dermate ergerlijk dat alles in deze film me op een gegeven moment begon te irriteren. De kermisachtige musette-soundtrack en het tenenkrommende acteerwerk van de clowneske cast werkte ook bepaald niet mee.
Maar het aller-allerergste aan deze film vond ik de geveinsde naïviteit die er in zat. Het simplistische Bassie & Adriaan verhaaltje dat wordt verteld, over de 'lieve gekke dakloze clowns' die 'twee grote boze wapenfabrikanten ' een loer draaien, is er een van de meest hemeltergende soort.
Op een paar momenten na een vrij vreselijke film.
Een 2
