Surrogates

Ineens hebben we drie SF films op rij op de Dinsdag. De twee voorgaande (zie de vorige posts) waren ieder juweeltjes, Surrogates was dat helaas niet.

Een op zich leuk en interessante premisse: de mens hoeft zijn huis niet meer uit maar ervaart de boze buitenwereld door de zintuigen van een 'Surrogate', een robot duplicaat, dat hij of zij bedient via een neurale link. Een beetje een raar en omslachtig idee, immers; waarom van die dure poppen als je een en ander ook door een virtuele computer-werkelijkheid zou kunnen ervaren? (denk aan The Matrix, of in onze eigen tijd: Second Life of World of Warcraft)

Maar goed, deze film entertaint dus die gedachte, maar het bizarre gegeven is vervolgens heel slecht uitgewerkt. Één van de ijzeren wetten van SF, en van alle fantasy, is dat, hoe bizar je werkelijkheid ook moge zijn, je die wel logisch en geloofwaardig uitwerkt. Voorbeeld: er wordt gesuggereerd dat door het gebruik van surrogates de misdaadcijfers met 99% zijn gezakt. Maar we zien dan Bruce Willis als politieman opereren met een heel grote politiemacht. Is die dan nog wel nodig? We zien robots in de metro zitten, en in de file staan. Zijn dat dingen die je door je robot wil ervaren? Waarom laat je je robot niet gewoon op kantoor? Hoef je ook niet te forenzen. Dit soort van zwaktes waren er te veel om op te noemen, zoveel dat er van de geloofwaardigheid weinig overbleef. Koppel daaraan nog een vreselijk voorspelbaar en obligaat whodunnit plotje en de zeperd was compleet.

Zelfs Bruce Willis (slecht gecast!!) kon daar helemaal niks aan veranderen.

Een 5

Moon

Daar wordt een mens nu gelukkig van; twee prachtige SF films binnen één week. Hadden we vorige week een over the top satire, in Moon zien we een prachtig, loom verteld kammerspiel over één eenzame astronaut die een helium-3-mijn aan de nachtzijde van de maan bemand. Of.. is hij wel zo eenzaam? Om het plezier van degenen die hem nog gaan zien niet te bederven zal ik over de inhoud weinig meer zeggen. Deze innemende en ontroerende film ademt de sfeer van SF klassiekers uit eerdere decennia (Silent Running, 2001)Met name de Ron Cobb-achtige production design, met lekkere 'clunky' mechanica en retro belettering draagt daar aan bij.

Heerlijk ook om weer eens old school visual effects te zien; gewoon bouwpakketjes en maquettes dus. Een indrukwekkend debuut. Idioot is het dat deze film geen brede release heeft gekregen. Een SF-film zonder knalwerk en aliens wordt anno nu zeker niet meer als commercieel gezien.

Dan maar naar het arthouse, wij fietsen er graag een blokje voor om (het bier was wel erg vies in Kriterion)

Krek, alweer een 10

District 9

Eindelijk weer eens iemand die iets intelligents doet met het SF genre! Neill Blomkamp triomfeert met deze hilarische 'over the top' parabel over een township met buitenaardsen in Johannesburg. De invloed van producer Peter Jackson lijkt erg groot, vooral in de, nogal gore en brute 'grand guignol' effecten. Laat Hollywood hier maar eens van sidderen, zoveel originaliteit en lef voelen na jaren van slappe formule action-blockbuster SF als een verfrissende douche. Zó kan het dus ook!!

Van begin tot eind een geweldige, intelligente, zeer grappige en vreselijk goede film. Wat mij betreft wordt 'ie dit jaar niet meer overtroffen.

Daarom gewoon een verdiende 10!

Away we go

Mooie, lieve en warme film over familie en het stichten van een gezin. Fris komische dialogen afgewisseld met dan weer hilarische, dan weer bitterzoete scènes uit het leven van een jong paar dat op het punt staat hun eerste kind te krijgen. Een klassieke road-movie vertelstructuur brengt hun op een reis door de VS en Canada langs inkijkjes in andere gezinnen van familie en vrienden en brengt hun naar hun uiteindelijke doel: zelfaanvaarding.

Niet origineel, niet wereldschokkend, maar desalniettemin een erg aangename film die nergens klef wordt of over het randje in de kitsch duikt.

Aanrader om met je vriendinnetje of vriendje heen te gaan (maar in een groep van 9 kerels, waaronder 4 papa's, viel 'ie ook prima!)

Een 8

Carriers

Altijd leuk en tot de verbeelding sprekend (bij mij althans) het post-apocalyptische scenario. Een niet nader te verklaren ramp vernietigt 99% van de mensheid. De beschaving blijkt een dun randje, de mens vervalt snel tot barbarij. Een goed gegeven voor een spannende film zou je zeggen, en het eerste half uur van Carriers valt dan ook niet tegen. We maken kennis met twee broers ( en nog twee meisjes, maar het draait om de broers) die in een auto op de vlucht zijn voor de 'carriers'; dragers van een vreselijk virus dat z'n slachtoffers binnen no time verandert in pussende lijken (sounds familiar?) De broers zijn duidelijk elkaars tegenpolen; de één is een nietsontziende opportunist, de ander probeert zich uit alle macht vast te klampen aan zijn moraal. De relatie tussen deze broers vormt het hart van de film, en daarmee ook gelijk het zwakke punt. De acteurs doen hun best, met name Chris Pine is overtuigend als de oudere 'survivor' broer, maar de relatie tussen de twee staat aan het begin van de film al op scherp. Wazige als super 8 filmpjes getoonde flashbacks toont het paar in betere tijden, maar dat is echt te weinig om sympathie te krijgen met deze personages.

Zoals gezegd begint de film sterk, en er is een dreigende opbouw. De belofte wordt echter niet geheel ingelost en liet me met het gevoel achter dat het allemaal wat strakker en tergender had gemogen. De kracht van dit soort films zit hem er meestal in dat je écht meeleeft met je personages, en dat zat er mijns inziens gewoon niet in, in Carriers.

Een andere overweging mijnerzijds: een flink aantal zombies had in deze film niet misstaan. De film was er niet origineler mee geworden, maar wel een stuk beter denk ik. Het cijfer zou dan een stuk hoger geweest zijn dan nu deze magere

7.