2012

Tjonge jonge... Wat een vreselijk traag en hemeltergend brok edelkitsch kregen we afgelopen dinsdag voorgeschoteld. We waren natuurlijk gewaarschuwd: een film van Roland Emmerich, daar ga je niet heen voor de inhoud, maar voor het spektakel. En nou: wat een spektakel was het weer. Driekwart van de Unesco werelderfgoedlijst ging weer aan poeier, alsmede zo'n beetje heel Californië en later de rest van de VS. Tussen al dit apocalyptische geweld door waren we getuige van een reeks tenenkrommend pathetische dialoogscènes waarin huilende mensen afscheid namen van hun familie en geliefden. Dit zich almaar herhalende effect had een haast vervreemdende werking, en werd (onbedoeld) absurd en lachwekkend. Het blééf maar doorgaan, er leek maar geen einde aan te komen (de film duurde een forse 2.5 uur)

"Maar de CGI was toch prachtig?!" hoorde ik iemand piepen. Tja, het was best indrukwekkend gedaan, en als je alle tergende dialogen uit de film zou snijden zou je een redelijk overtuigende staalkaart overhouden van wat er tegenwoordig allemaal mogelijk is met de digitale trucendoos. Het moet echter maar weer eens gezegd: als de film ruk is kan je die niet redden met special effects, hoe mooi en 'state of the art' ze ook mogen zijn.

2012 is werkelijk een ramp van een film, niet uit te zitten zo vreselijk.

Snel vergeten maar, deze rotzooi.

Een 2

Orphan

Degelijk spel (vooral van de kindjes) degelijke opbouw, degelijke regie... alles aan deze thriller was eigenlijk degelijk. Vooral het eerste uur was dan ook best spannend. Maar na verloop van tijd ontkwam ik niet aan de gedachte dat ik alles al eens eerder had gezien (the Omen, Hand that Rocks the Cradle, The Good Son) Het onderwerp van Orphan was niet bepaald origineel te noemen. Dat maakt op zich niks uit, maar het werd op gegeven moment wel erg clichématig allemaal. De film duurde mijns inziens veel te lang (een kritische gang terug naar de montagetafel had de film beslist goed gedaan) en de potsierlijke ontknoping maakte het er ook niet beter op.

Al met al een teleurstelling.

Een 5

Jennifer's Body

Het leuke, droogkomische tiener-relaas, Juno (zie de eindlijst van 2008) lokte ons naar Jennifer's Body. Immers, het script van deze 'coming of age-teenie horror' is ook van de hand van de (in onze ogen) getalenteerde Diablo Cody. Zij heeft een geweldig oor voor ongewone, alledaagse dialoog. In Juno kwam dit door sterk spel en ingehouden regie erg goed tot zijn recht. In Jennifer's Body is dit echter niet het geval. De dialogen zijn scherp en geestig en ook het jonge acteursensemble doet erg zijn best, maar de rommelig vertelde film boeit al na twintig minuten niet meer.

Jammer, want het gegeven (mooiste meisje van de klas wordt bezeten door demon, en blijkt als demon niet eens veel onaardiger te zijn dan als mens) was best aardig.

Helaas, een gemiste kans.

Een 6