Twilight

'tja, er draaide niet zo veel anders' is het enige argument dat valt aan te voeren voor het moeten aanzien van deze film. Voor de rest was er geen enkele reden op te voeren. We waren ten eerste te oud voor deze film, en ten tweede waren we van het verkeerde geslacht om van deze bakvissen-fantasy te kunnen genieten. 

Zowel boek en onvermijdelijke verfilming daarvan cateren namelijk voor het soort pubermeisje dat gebukt gaat onder allerlei adolescente gevoelens. Het soort dat zich eenzaam en onbegrepen voelt en bij voorkeur gekleed gaat in zwarte gewaden. Beetje gothic dus.

Nou heb ik op zich niks tegen dit genre, als het maar goed gedaan is (zelden het geval overigens; denk aan Buffy, the Craft etc, de enige die iets originelers probeerde was Ginger Snaps). Maar helaas was daar hier ook geen sprake van. Het verhaal was suf, en de karakters waren uiterst voorspelbaar. Het enige lichtpuntje vond ik de sfeervolle locaties, in Washington State. De druilerige bossen en zompige landschappen voegden aan het verhaal echter niet zo veel toe.

Een 4

The Day the Earth Stood Still

Ik zat me gisteren, bij het zien van deze remake van de film van Robert Wise uit 1951, af te vragen wat ik nou toch zo leuk vond aan het origineel. Die film moet je echt in zijn tijdsgewricht zien; WO II is net 6 jaar geleden afgelopen en de VS zijn volop verwikkeld in de Koude Oorlog. Amerika is als de dood voor alles wat communistisch is. Klaatu, de vredelievende buitenaardse boodschapper uit the Day the Earth Stood Still, komt de mensheid waarschuwen om haar zelf-destructieve krachten in te perken en vooral geen oorlog meer te voeren. Hij wil daartoe de VN toespreken (en slaagt daar uiteindelijk ook in) Zijn vredelievende boodschap en de kennis dat we niet alleen zijn in het heelal leiden ertoe dat de mensheid zich verenigt in pais en vree. Halleluja! De film draagt hiermee een heel naïeve, maar sympathieke en hartgemeende vredesboodschap uit. Daarmee vormt de film een welkome afwisseling in de hele rij SF films uit de 50's waarin 'Bugeyed Creatures from Mars' de mensheid bedreigen, en is de film de grootste inspiratie voor Spielberg's latere 'Close Encounters of the Third Kind'. Afgezien van het voorgaande kent de film voor zijn tijd vooruitstrevende special effects, een prachtige glimmend zilveren vliegende schotel en dito robot, en de gebeeldhouwde kop van Klaatu, gespeeld door Michael Rennie in een glitterpyjama.
Kortom, ik zat het me dus af te vragen en ik kwam tot de conclusie dat het origineel (doch lang geleden gezien) verreweg superieur was (zoals helaas ZO vaak het geval) aan deze remake. Anno 2008 zijn we de naïviteit van 50's SF allang voorbij en moet je toch wel met meer 'clout' komen dan dit flinterdunne verhaaltje waarin een jezus-achtige (op water lopende) alien ons komt vernietigen omdat wij als mensheid moeder aarde naar de gallemiezen aan het helpen zijn. De film mist urgentie, plot en (node gemist) humor waardoor het allemaal een oersaaie veel te lange voorspelbare zit wordt. Wie steekt er toch geld in dit soort derivatieve troep en waar blijft degene die weer eens ECHT iets met het genre SF durft te zeggen zoals destijds Robert Wise? Het blijft steeds zo'n gemiste kans en dat is heel frustrerend voor een echte liefhebber zoals ik. Het genre verdient veel beter en meer dan dit.

Ik kom dit keer niet verder dan een heel lullige 1.

Pride & Gloriy

Tja, ik ben 'm eigenlijk alweer een beetje kwijt... erg veel indruk heeft 't dus kennelijk niet gemaakt. Ik dacht nog 'oh ja, zo ging het' maar dan was ik toch weer in de war met die andere film. Het was iets met knokken in de kroeg, bad cops en onwaarschijnlijk veel toevalligheden.

Al met al kreeg ie van mij toch nog een 6.

Body of Lies

Argh! Niet weer zo'n post 9-11 thriller over de War on Terror! Zo'n film die cliché op cliché stapelt, zo'n film waarin er maar twee soorten Arabieren zijn; de zwetende, bomgordeldragende godsdienstwaanzinnige, of de vloeiend engels sprekende, aan Harvard afgestudeerde gentleman, die de Amerikaanse hoofdpersonen (en dus ons,het publiek) moet uitleggen hoe genuanceerd je moet denken over de problematiek in het Midden-Oosten.
De CIA agenten die op de bommenleggende fanatici moeten jagen hebben gewetensnood, want Amerika is nu eenmaal niet zo geliefd sinds de inval in Irak en daar is men zich terdege van bewust. Zucht.. Het doet je haast met weemoed terugverlangen naar de tijden van de Tweede Wereldoorlog of de Koude Oorlog. Het vijandsbeeld was in de bioscoop in ieder geval eenduidiger. Nazi's en Commies waren gewoon lekker slecht (zonder nuance) en konden moeiteloos om zeep worden geholpen. Of het per sé moreel verantwoorde films opleverde is een punt van discussie, maar ze waren in ieder geval leuker om naar te kijken.
De plot van Body of Lies behelst niet meer dan een suffig spionageverhaaltje waar James Bond slechts zijn neus voor zou ophalen en voor de rest wordt er heel veel rondgereden in glimmende SUV's en wordt er erg stoer gebruik gemaakt van moderne technische snufjes. Ondertussen moeten wij een beeld krijgen van de complexe problemen waar de doorsnee terroristenjager mee te maken heeft anno 2008,en hoe wijd verbreid het netwerk van Jihadisten wel niet is. Huuu!!! ENG hoor!!
Ridley Scott is een vakman en kan een mooi shot maken. Het ziet er dan ook allemaal fraai en slick uit. Maar het kan de veel te lange en de zich door mul woestijnzand voortslepende, oersaaie film niet redden.

Een 4